Het leven heeft geen doel, zegt filosoof John Gray. En daarom hebben we verhalen nodig, mythen, illusies. ‘Dat wat lelijk is en zinloos, kan door een verhaal mooi en waardevol worden.’
Een van de laatste verhalen die Heinrich von Kleist schreef, heet het ‘Het marionettentheater’. De verteller van het verhaal komt op het marktplein de choreograaf van de opera tegen terwijl die naar dansende marionetten kijkt. De verteller verbaast zich erover dat de choreograaf zo geboeid staat te kijken naar de mechanische bewegingen van een pop en vraagt hem wat hij in het kinderspel ziet. De choreograaf, ‘onderwijl een snuifje nemend’, vraagt verwonderd aan de verteller of hij het dan niet ziet, de eindeloze gratie van de marionetten, niet gehinderd door bewustzijn, niet in staat tot geaffecteerdheid omdat ze niet reflecteren, enkel gehoorzamend aan de wetten van de zwaartekracht.