In de ‘kwetsbare’ wijk Venserpolder is het Ajaxstadion dichtbij en ver weg tegelijk. ‘Wij voelen ons daar opgesloten.’

‘Nou, kom op dan!’ De blanke man op de stoep voor snackbar Erno’s daagt de zwarte uit.

De zwarte man stond er een balletje te trappen met enkele andere zwarten, en de blanke Ajaxsupporter, die net de snackbar op de hoek van de Agatha Christiesingel en de Albert Camuslaan heeft verlaten, is vrijmoedig in de kring van jongleurs gestapt. Hij wil meedoen. Niet serieus natuurlijk – meer zoals een toerist in een warm vakantieland even wat gaat dollen met lokale bewoners. Voortgedreven door een roes van alcohol en de steun van geestverwanten gaat het van: zie mij eens even.

Zijn blanke vrienden kijken lachend toe met blikjes bier in de hand.

Ook de zwarte met dreadlocks onder een honkbalpet houdt tijdens zijn voetbalkunstjes een bierblikje vast, evenals al zijn zwarte vrienden. Het gaat er vrolijk aan toe.

Na een paar minuten is het over. De blanke dertigers maken een einde aan de hilariteit en verlaten de hoek van het winkelcentrum in de richting van de nabijgelegen Arena. Over een uur begint Ajax-Heracles.

‘Tot ziens,’ zeggen ze.

‘Fijne middag nog,’ roept de zwarte met de dreads hun na.

De blanken verdwijnen, de zwarten blijven achter: twee groepen voetballiefhebbers die het alcoholverbod negeren, en die beide uit dertigers bestaan – maar die verder wat de relatie tot het stadion betreft totaal verschillend zijn.

Misschien discriminatie

Dit gebeurt op middagen als deze altijd weer in Venserpolder in Amsterdam-Zuidoost. Hoewel het stadion achter menige hoek in deze strakke, weidse jarentachtigwijk opdoemt, lopen maar zeer weinige bewoners ernaartoe als er iets te beleven valt. De bezoekers komen van buiten – vaak niet eens uit Amsterdam. Ze gebruiken Venserpolder om hun auto te parkeren. Plaats genoeg in deze, zelfs naar de normen van de Bijlmermeer, arme en zwarte woonwijk: 75 procent is hier van niet-westerse afkomst, tegen 64 procent in heel Zuidoost en 35 procent in de gemeente Amsterdam.

De Surinamers, Antillianen en Ghanezen zijn inmiddels wel gewend aan de drommen blanken met de handen in hun zakken, roodwitte sjaals om de nek, druk pratend over de wedstrijd van vanmiddag; de blanken die zich een seizoenkaart van tussen de twee- en vijfhonderd euro kunnen en willen veroorloven.

Nog even een biertje of een broodje döner in het onooglijke winkelcentrum en dan, samen met tienduizenden andere blanken, naar het voetbal.

Het is een ritueel, een verschijnsel dat zich tientallen keren per jaar voordoet. Zo vaak dat Roel bij het roodwitte hek, schuin tegenover snackbar Erno’s, de automobilisten al lang niet meer om een pasje vraagt. Hij hoeft alleen maar naar hun huidskleur te kijken. Zijn de mensen in de auto die hem tegemoet rijdt zwart, dan gebaart hij van doorrijden. Zijn ze blank, dan moeten ze rechtsomkeert maken – tenzij ze kunnen aantonen dat ze hier wonen. De blanken met voetbalsjaals en -shirts verwijst Roel zonder dralen naar de voor hen bestemde plekken met betaald parkeren.

‘Het is misschien discriminatie,’ zegt de achtentwintigjarige verkeersregelaar in zijn oranjegele jack, ‘maar zo is het nu eenmaal.’ Met zijn ‘discriminatie’ van blanken helpt Roel de (parkeer)overlast voor bewoners in dit stukje Venserpolder te verminderen.

Gelijk heeft Roel – de bewoners hebben het zo al moeilijk genoeg. De Venserpolder is wat de welzijnswerkers een kwetsbare wijk noemen. Een uit enorme rechthoeken van baksteen opgetrokken cluster woonkazernes van vier etages voor achtduizend Amsterdammers. In deze wijk, die zich als een dikke L nestelt achter het spoortalud van Amsterdam naar Utrecht, is volgens onderzoeksrapporten sprake van een ‘opeenstapeling van allerlei problemen’ (programma Wijkjaarplannen 2011).

Er wonen meer werklozen en zieken dan elders; er is meer schooluitval en criminaliteit dan in de rest van Zuidoost; er zijn meer sociale huurwoningen en meer schulden. Van een gemeenschap kan volgens buurtwerkers nauwelijks worden gesproken, eerder van ‘los zand’. Het verloop is relatief groot, mede door onderhuur aan illegalen. ‘Als wij met veel kabaal een woning binnenvallen,’ zegt wijkagent Willem Timmerman, ‘dan komen de buren niet kijken. De deuren blijven dicht. Dat valt hier echt op. Blijkbaar heeft iedereen de handen dermate vol aan zichzelf dat er geen energie overblijft voor bemoeienis met de buren.’

Dicht en formeel

Stadsdeel en woningcorporaties beijveren zich om enkele van de ruim vierduizend huurappartementen te verkopen. Dit om, zoals betrokkenen het eufemistisch noemen, de diversiteit te vergroten, waarmee de gewenste entree van blanke huiseigenaren wordt bedoeld.

Vooralsnog met weinig succes. De reputatie van Venserpolder is er te slecht voor. Op funda.nl prijzen makelaars een koopwoning aan de Boeninlaan aan als gelegen ‘in de Venserpolder, te midden van het bruisende Arenagebied met in de directe omgeving de Amsterdam Arena, de Heineken Music Hall, diverse horecagelegenheden, de Pathé Arena en de Ziggo Dome’. Maar de Venserpolder ligt er niet ín, maar juist zo overduidelijk náást.

Venserpolder zelf bruist niet. Je hoort er zelfs, in tegenstelling tot bijvoorbeeld in winkelcentrum Amsterdamse Poort, nauwelijks mensen lachen. Ze zouden hun vertier eens kunnen zoeken door naar Ajax te gaan. Er valt tegenwoordig veel te juichen – onlangs werd het team van trainer Frank de Boer weer kampioen. Vijf minuten wandelen, de poort onder het talud door, en je bent er.

Iwan Stuger bijvoorbeeld zou er gemakkelijk heen kunnen. Deze in Suriname geboren liefhebber kent de weg. Stuger (33) was tot voor kort een van de vierhonderd stewards die ervoor zorgen dat de vijftigduizend bezoekers van de Arena een paar fijne uurtjes hebben.

Maar als toeschouwer komt hij er nooit. ‘De Arena is voor ons dichtbij en heel ver weg tegelijk,’ zegt hij in zijn sobere, kleine flat, vanwaar hij de ‘ketel’ gedeeltelijk kan zien staan aan de overkant van het spoor. ‘De kaartjes zijn duur, en als Surinamer voel je je daar nogal opgesloten. Het is dicht en formeel. Surinamers houden van open en weids, van informeel.’

Natuurlijk zijn veel Surinamers gek op voetbal, maar dan heeft het jaarlijkse Kwakoe Festival in het Bijlmerpark de voorkeur: oorspronkelijk een voetbaltoernooi, maar al vele jaren een zomerfestijn met behalve sport veel zang en dans, eten en drinken en missverkiezingen. ‘Je komt en je gaat wanneer je wilt,’ zegt Stuger. ‘Als je daar een bekende ziet, loop je er even naartoe. In de Arena kan dat niet. Je zit in een vak. Het is geen plaats voor ontmoetingen.’

‘Het is alsof ze vanaf hun berg over ons heenkijken.’

‘De Arena is afstandelijk,’ zegt Gilma Laurence (40), een actieve bewoonster van Venserpolder. ‘Het wekt de indruk dat je er alleen met veel moeite kunt komen. Alsof je uitgenodigd moet worden. Zo zijn wij Surinamers niet, wij willen ons lekker voelen, een familiegevoel krijgen. Ze zouden die afstand kunnen verkleinen, wat meer belangstelling voor deze wijk kunnen tonen. Het is of ze vanaf hun berg over onze hoofden heenkijken. Nooit halen wij het nieuws, alleen als er een inbraak is. Als Ajax thuis speelt, of als Robbie Williams optreedt, zijn we ineens belangrijk om de mensen bij dat stadion te krijgen. Dan krijgen wij het afval en de wildplassers. Vooral de ouderen hebben daar last van. Als ze nu eens af en toe een Ajaxspeler hierheen stuurden… Dat zou een onuitwisbare indruk maken.’

Een voorkant en een achterkant

Zo bezien heeft de Arena een voorkant en een achterkant. Aan de voorkant kwam sinds de opening van de Arena een ‘boulevard’ met megastores zoals Mediamarkt en Villa Arena, een Pathébioscoop, de Heineken Music Hall, het hoofdkantoor van Endemol en vele andere kantoren. Het spoorwegstation Bijlmer werd uitgebreid en vernieuwd en vorig jaar kwam ook de spectaculaire, met honderdtwintigduizend ledlampjes versierde concerthal Ziggo Dome gereed. Dit alles ongetwijfeld mede door de uitstraling van Arena’s hoofdhuurder Ajax. ‘Vroeger zag je in steden dat de meeste bedrijvigheid zich vaak rondom de kathedraal afspeelde,’ zei Arenadirecteur Henk Markerink al eens. ‘De Arena is als het ware de kathedraal van de eenentwintigste eeuw en voetbal is de religie.’

Beetje pathetisch, maar niet geheel onjuist. Waar het stadion in 1996 nog zowat in een kale vlakte stond, gaat het nu deels verscholen achter moderne hoogbouw. Met alle werkgelegenheid van dien.

De achterkant is een ander verhaal. Dat kwam begin 2012 wrang aan de oppervlakte. Vanwege een incident in december 2011 moest de bekerwedstrijd Ajax-AZ zonder publiek worden overgespeeld; een sanctie die op initiatief van Ajax werd omgezet in spelen voor basisschoolleerlingen. Binnen een straal van tien kilometer kregen scholen een uitnodiging om de wedstrijd gratis te komen bijwonen. Een sympathiek gebaar met een ‘educatieve’ waarde, vond Ajax zelf. Een manier ook om jonge kinderen veilig met profvoetbal te laten kennismaken.

En laten nu net de twee basisscholen in dat wijkje aan de andere kant van het spoor, bijna zichtbaar vanuit de directiekamers, over het hoofd zijn gezien. Ajax mocht dan een Foundation hebben die zich inspant aangaande Cruyff Courts, projecten op scholen, voetbal- en leerclinics voor kinderen, et cetera: al die (en nog veel meer) goede bedoelingen konden niet verhinderen dat op de basisscholen De Schakel en Klaverblad raar werd opgekeken.

Waarom werden juist de nabije schooltjes over het hoofd gezien?

Leerlingen uit Venserpolder trokken voor aanvang van Ajax-AZ naar de Arena om te protesteren. Verontwaardigde buurtbewoners schreven brieven naar Ajax (‘Je vergeet je eigen buurt!’) en ook Gilma Laurence adviseerde haar zoon om zijn ongenoegen kenbaar te maken. Als goedmakertje kregen kinderen uit Venserpolder een gratis rondleiding door de Arena. Dat was mooi, maar de boosheid is gebleven.

Voorbeeldfunctie

En toch, zegt Laurence in het buurthuis, waar zij als vrijwilliger kinderen bezighoudt die anders over straat zouden zwerven: de Arena heeft nut. ‘De Arena is als een droom voor veel jongens die hier opgroeien. Die droom is een houvast en kan voorkomen dat ze afglijden en verkeerde dingen gaan doen. Het stadion staat voor: je best doen, discipline, misschien bereik je wat en word je beroemd.’

Net zo beroemd als de held van de Venserpolder, Urby Emanuelson: dat zou mooi zijn. Vrijwilliger Gilma Laurence kent de zus van de Amsterdams-Surinaamse ex-Ajaxspeler en zijn tante die er nog steeds woont. En ook de achttienjarige Soeremly Te Vrede zag Emanuelson voetballen op straat. Sterker nog: Soeremly voetbalde vroeger wel samen met hem en de neefjes van Urby.

Urby: de naam gaat als een lokroep langs de portiekflats van heel Venserpolder. Hij echoot langs de speelplaatsjes die er zijn gekomen op aandringen van bewoners als Laurence. De naam valt in de buurthuizen ’t Spinnewiel en Boeninhuis; in gesprekken in gezondheidscentrum Venserpolder; aan tafel bij de wijkagenten, de sociaal werkers en verder bij iedereen die een sprankje hoop wil bieden aan jongens die dreigen af te glijden.

Toen de Arena, stadsdeel Zuidoost en Ajax een campagne bedachten om iets te doen aan de grote hoeveelheden afval in Venserpolder na afloop van evenementen, drong de naam Urby zich al snel op. Urby zegde direct toe en zo werd hij twee jaar geleden hoofdpersoon in het filmpje Clean it up. ‘Ik ben trots op Zuidoost,’ zei de ex-Ajacied. ‘Inwoners van Venserpolder én de bezoekers van Ajax zijn samen verantwoordelijk voor een schoon Zuidoost.’

Ook bij andere gelegenheden draafde Emanuelson op, bewust als hij zich is van zijn voorbeeldfunctie. Worden als Urby, of in elk geval probéren te worden zoals deze beschaafde, charmante en rustige profvoetballer geboren uit Surinaamse ouders, is in de ogen van gezagsdragers en woningcorporaties al heel wat. Elke stap in die richting is meegenomen.

Stadiongeluiden

‘Ik ben óók rustig,’ zegt Soeremly Te Vrede. ‘En tattoos heb ik ook al, kijk maar.’ Vanaf zijn balkon kijkt Soeremly neer op de straat waar Urby voetbalde – op de straat met meestal weinig verkeer en met van die lekkere brede stoepen. Ze organiseerden er toernooitjes en ze speelden net zo lang tot de invallende duisternis dat onmogelijk maakte. Maar al snel verdween Urby, acht jaar ouder dan Soeremly, in het spoortalud: op weg naar de Arena waar hij van 2004 tot 2011 in Ajax 1 speelde. ‘Dat wil ik ook,’ zegt Soeremly. ‘Ik droom er dagelijks van. Spelen in de Arena en toegejuicht worden door al die mensen, de beslissende goal maken: kippenvel. Daar heb ik alles voor over.’

Worden als Urby Emanuelson, dat wil Soeremly te Vrede ook. Foto: Otto Snoek

Voorlopig leidde zijn korte, maar toch al behoorlijk ingewikkelde carrière nog niet verder dan de junioren van Almere City. Met deze bescheiden club in de polder werkt Ajax samen, dus als linksbuiten Soeremly mooie dingen laat zien, ja, dan is een contract zomaar getekend. Soeremly weet dat de kans klein is: op de talentendagen bij Ajax werd hij nooit uitverkozen om zich verder te ontwikkelen op De Toekomst, het trainingscomplex van Ajax aan de andere kant van de Arena.

De kleine Emanuelson werd er destijds wel uitgepikt en die verdient nu zijn miljoenen in Londen. ‘Een profcarrière kan nog steeds,’ zegt Soeremly, terwijl hij vanaf zijn balkon opkijkt naar de Arena die als een ruimteschip oprijst achter het spoor. ‘In voetbal is alles mogelijk.’

Op zijn tiende leek het de verkeerde kant op te gaan met Soeremly. Hij moest basisschool De Schakel, vlak bij zijn ouderlijk huis, verlaten. ‘Ik was veel te druk,’ zegt hij. Op een school elders in Zuidoost ging het al beter, en later, toen Soeremly in Alkmaar bij AZ was beland, haalde hij zijn vmbo-diploma. Vanwege stages bij profclubs in Italië zat voltooiing van het mbo er even niet in, maar dat zal hij komend najaar weer oppakken. ‘Tenzij Almere City mij natuurlijk een profcontract aanbiedt, dan heb ik daar geen tijd voor. Toch zal ik het mbo dan afmaken via een avondschool, want als het uiteindelijk niets wordt met voetbal, moet je toch wat hebben.’

Soeremly noemt zichzelf een Ajaxfan, wat inhoudt dat hij de club ‘volgt’: thuis op de bank voor een reusachtig breedbeeld, Manchester Unitedbroek aan, zilveren oorbelletje in, petje op. Het is goed te doen. Naar de Arena gaat hij zelden of nooit. ‘Veel jongens in de buurt zijn niet eens voor Ajax,’ zegt hij. ‘Mijn vriend aan de overkant is PSV-fan.’ Als in de Arena wordt afgetrapt, zet Soeremly het raam open, dan stromen de stadiongeluiden het appartement binnen dat hij bewoont met zijn moeder, twee zussen en zijn broer. ‘Heerlijk is dat,’ zegt hij. ‘Net of ik er zelf bij ben.’

Geen dertig euro betalen

Tot 1996 ging dat wel anders. De drempel tussen de bewoners van Amsterdam-Oost en het Ajaxstadion was zo plat als het asfalt van de Middenweg. Johan Cruijff woonde aan de overkant, in Betondorp, net als zijn ontdekker, jeugdtrainer Jany van der Veen. Ook andere spelers kwamen uit Oost en wie zin had in een voetbalwedstrijd kocht een kaartje aan het loket. ‘Mijn hele familie was Ajaxfan,’ zegt Gina Beverli (45). ‘Sommigen trainden op Voorland, naast het stadion, en dan zagen we na afloop onze helden trainen. Zo leerde mijn zus de spelers Frank Rijkaard en Frank Arnesen kennen. Alles was klein en intiem, aanraakbaar.’

Veel vaders namen hun zoons mee naar de goedkope staantribunes. Zo gaf de ene generatie de symbiose met Ajax aan de andere door. Dit is in Zuidoost, en vooral ook in Venserpolder, in zoverre lastig dat er niet alleen geen sprake meer is van goedkope staantribunes, maar ook vaak niet van vaders. Veel zwarte (Surinaamse) kinderen groeien op met alleen een moeder. De vader van Soeremly bijvoorbeeld woont in Paramaribo.

Door de verhuizing van Ajax naar de Arena vestigde de club zich dicht bij Gina Beverli, die in Zuidoost woont – en ook weer niet. Ze is er sinds de verhuizing amper geweest. Dat wil zeggen: zonder haar Arenajack. Mét haar oranje werkjack loopt ze er regelmatig rond – met een tas voor haar buik, van waaruit zij ‘arena’s’ verkoopt, het betaalmiddel in het stadion. ‘Net als voor vele anderen in Zuidoost vormt de Arena een leuke manier om een centje bij te verdienen,’ zegt ze. ‘Ik ken heel wat mensen die er werken als steward.’

Bij thuiswedstrijden van Ajax mag ze vanuit de galerij waar ze rondloopt niet even de tribunes op. Ze stelt zich tevreden met de televisiebeelden op de schermen in de gang. De levendigheid van al die mensen om haar heen vindt ze prettig – al ziet ze dan slechts ‘heel soms’ een bezoeker die even donker is als zij. ‘Ik moet eerlijk zeggen, ik ga ook geen dertig euro betalen voor zo’n voetbalwedstrijd. Neem je je kind mee, ben je zestig euro kwijt. En vergeet niet dat in Zuidoost veel grote gezinnen wonen.’

Surinamers, stelt Gina Beverli, zijn gek op gratis. In plaats van zich te mengen in dure blanke feestjes in de Arena, zoals De Toppers of Sensation, trekken ze wel naar de RAI in Amsterdam-Zuid als daar gratis naar Shrek de Musical kan worden gekeken. In januari zag het RAI Theater er letterlijk zwart van de mensen. ‘De organisatoren hadden aan alles gedacht,’ zegt Beverli. ‘Het was een kosteloos middagje uit voor kinderen en ouders uit Zuidoost. Heel gezellig.’

Altijd in de kerk

Gevolg: de Arena, die na zeventien jaar nog steeds een moderne, haast ufo-achtige indruk maakt, is in grote lijnen een blank stadion naast een zwarte buurt. Dat geeft een beeld dat de bouwers in 1996 nooit voor ogen zullen hebben gehad. Rondom het stadion staan voor aanvang van Ajax-Heracles duizenden in de rij voor een van de ingangen: slechts een piepkleine minderheid is niet blank. Van de stewards die je vriendelijk op weg helpen is al gauw de helft niet blank. Hetzelfde geldt voor het overige personeel in de Arena, de beveiligers en consumptieverkopers; van hen komt ongeveer eenderde uit het multiculturele Zuidoost. Ook op het veld lopen Surinamers, Antillianen en Afrikanen rond.

Die vaak getinte voetballers worden toegejuicht door ‘blanke’ tribunes.

Momenteel wordt het eerste elftal van Ajax gedomineerd door Scandinaviërs en blonde Hollanders. Tegen Heracles bijvoorbeeld treedt Ajax aan met een Fin, een IJslander en drie Denen. Dankzij de Surinaamse ouders van doelman Kenneth Vermeer en de Antilliaanse vader van verdediger Ricardo van Rhijn heeft het basiselftal nog een beetje kleur.

Toch lijkt dat niet de reden waarom zwarte Nederlanders zo weinig met roodwitte parafernalia naar het stadion trekken. ‘De spelers hoeven niet per se zwart te zijn,’ zegt Beverli, die haar dochter naar de Finse ex-held Jari Litmanen vernoemde, ‘al vinden we dat natuurlijk wel leuk. Het belangrijkste is dat de sfeer zwarter wordt, losser. Die is nu, hoe zal ik het zeggen: noordelijk. Al die blanken die telkens weer die stadiontrappen oplopen om hun club in weer en wind te steunen vind ik een mooi gezicht. En ze hebben er ook nog eens veel geld voor over. Maar zo zijn wij niet. Bovendien zitten de Ghanezen altijd in de kerk, en Turken en Marokkanen komen er ook weinig. Ja, als een Turks of Marokkaans elftal op bezoek is.’

Ondanks alles is Gina trots op de Arena. Als ze loopt te winkelen in Amsterdamse Poort bijvoorbeeld, ziet ze het dak boven alles uitsteken en denkt ze: onze Arena. En in de metro krijgt ze een warm gevoel als ze samen met Rotterdamse vrienden door Zuidoost rijdt, vlak langs het stadion, en ze hen vol ontzag naar buiten ziet kijken. ‘Dankzij de Arena is het imago van Zuidoost verbeterd,’ zegt ze. ‘Voor Venserpolder geldt dat natuurlijk ook wel, maar dat zou veel meer kunnen zijn als de wijk meer aandacht kreeg.’

‘Met de omstandigheden in Venserpolder houden wij ons niet specifiek bezig.’

Directeur Henk Markerink van de Arena wijst op een stilzwijgende, maar misschien wel belangrijke bijdrage van het stadioncomplex. Dankzij deeltijdwerk in de Arena – zes à zeven uur tijdens evenementen – zou menige zwakkere uit Venserpolder na enige tijd toegerust zijn voor een volledige baan. ‘Het is een pre als je in de Arena bent opgeleid,’ zegt de directeur. ‘Maar met de omstandigheden in Venserpolder, ook al is de voorste gevel hemelsbreed driehonderd meter van ons verwijderd, houden wij ons niet specifiek bezig.’

Boze buitenwereld

Vanachter zijn keukentafel kijkt Co Steijn (78) uit over de binnentuin van zijn woonblok: zo groot als een voetbalveld en opgedeeld in moestuinen, wandelpaden en klimrekken. Het hof was bedoeld om de huurders bescherming te bieden tegen de boze buitenwereld – die evengoed binnenkwam. De toegangspoorten naar de binnenhoven bleken aantrekkelijk te zijn voor hangjongeren, net als de portieken en het winkelcentrum. Er kwamen dealers, dieven, schreeuwende alcoholisten. Venserpolder, toch al geen idylle van voorspoed en geluk, zakte af. De buurt kwam steeds verder af te staan van de intenties van Carel Weeber. Deze architect mocht dan in opdracht van wethouder Jan Schaefer een statement hebben gemaakt tegen de ‘vertrutting’ van de jaren zeventig, wat zich twintig jaar later tussen de geometrische woonblokken aan het voltrekken was, was ook weer niet de bedoeling.

Zodoende bleek ook Venserpolder niet het antwoord op het mislukte ‘project’ Bijlmermeer. Na alle misstanden in en rond de hoogbouwflats van Zuidoost had hier de menselijke maat moeten regeren. In blokken met hooguit vijf woonlagen zouden de minderbedeelden een nieuw leven kunnen beginnen. Maar toen de klassieke galerijflats werden gesloopt, zag bewoner van het eerste uur Co Steijn de gevolgen. De sanering joeg menige ontheemde naar Venserpolder, waar sommigen hun vuilnis zo over de rand van het balkon kieperden. ‘Daar is de wijk niet beter van geworden,’ zegt Steijn.

Gelukkig voor de wijk stonden actieve bewoners op. Als de overheid in tijden van bezuinigingen weinig kon uitrichten, dan deden Co Steijn en anderen het zelf wel. En zo verschenen er borden in de flats met gedragsvoorschriften als: laten we elkaar groeten; geen rotzooi laten slingeren; grote spullen bij het grofvuil doen; geen geluidsoverlast veroorzaken. ‘Ik sprak de mensen er zelf op aan,’ zegt Steijn. ‘Als je wijst op de gevolgen van slechte hygiëne voor hun kinderen dan zijn volwassenen daar gevoelig voor.’

Het openlijke gokken bij de Andersensingel werd aangepakt, er kwam een alcoholverbod. En toen een soort ramkraak in het café bij het winkelcentrum in een dubbele moord eindigde, verrezen links en rechts betonnen driehoekjes op de stoepen. Dat café is inmiddels een dönerzaak. Eigenaar Öztürk Erkmen wijst naar de dronken mannen aan de overkant van de straat. ‘Ze zijn er elke dag,’ zegt hij. ‘Nog steeds. Er wordt al jaren over gesproken maar er wordt niets aan gedaan. Die gasten vallen zelden iemand lastig, maar het schrikt toch af. Al die rondhangende zwarte mannen zien er toch een beetje dreigend uit. Hierachter op het bruggetje wordt ’s zomers veel gehangen; dan durven de ouderen er niet langs. Dat hoort natuurlijk niet.’

Voor de rest heeft Erkmen (31) geen klagen. Zijn verse maaltijden en snacks lopen goed en bij thuiswedstrijden van Ajax is zijn restaurantje stampvol. Wat uiteraard niet wil zeggen dat voetballiefhebber Erkmen wel eens in de Arena komt. ‘Op gewone dagen hoor ik hier ook weinig over Ajax praten. We leven hier langs elkaar heen, zo is het nu eenmaal.’

Waarna Erkmen enthousiast begint te praten over de club waar hij alles van weet. Galatasaray uit Istanboel.

Gerelateerd