Sport
Otman Bakkal wees naar het rode plekje in zijn hals en meteen moest ik denken aan die websites. Volgens sommige deelnemers aan Nederlands-Marokkaanse internetfora, gaan de door blanken gedomineerde massamedia selectief om met de woorden &#8216;Marokkaan&#8217; en &#8216;Nederlander&#8217;. Kort gezegd: een Marokkaanse Nederlander die samen met zijn vriendjes een winkelstraat tiranniseert is een Marokkaanse Nederlander, maar maakt diezelfde jongen een prachtige goal in de eredivisie dan is hij een Nederlander. Ik weet niet of dat waar is, of dat woordje &#8216;Marokkaans&#8217; wordt gebruikt bij negatieve gebeurtenissen en wordt weggelaten bij positieve, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat de Marokkaanse Nederlander Otman Bakkal zich afgelopen zaterdag zo, ja, sorry jongens, zo Hollands gedroeg. Oud-Hollands, zelfs.
Daarom moest ik aan die discussies denken toen PSV-middenvelder Bakkal werd gebeten door Luis Suárez van Ajax. Inderdaad, gebeten, als door Dracula, woest en onverwacht.
Vraag: wat deed Bakkal na deze sportieve wandaad? Iets fascinerends: niets. Tegen het einde van een wedstrijd die van begin af aan was getekend door moderne aanstellerij, door schwalbes, door gesmeek bij de scheidsrechter om gele kaarten voor de tegenstander, liet de &#8211; oké, vooruit &#8211; Marokkaanse Nederlander Bakkal zien hoe het hoort. Ja, hoe het vroeger was.
Tot midden jaren negentig deden de meeste profvoetballers zoals de vijfentwintigjarige Bakkal nu. Na een misdaad van de tegenstander keken ze verbluft naar de scheidsrechter. Als ze niet tegen de grond waren gegooid, bleven ze gewoon staan. Alleen mietjes &#8211; ook wel &#8216;matennaaiers&#8217; &#8211; wierpen zich ter aarde, doken expres over een half uitgestoken been, vielen met veel misbaar op de grond. De schwalbe van Bernd Hölzenbein in de WK-finale van 1974 wist decennialang verontwaardiging op te wekken bij de Nederlanders. Een penalty &#8216;versieren&#8217; met een valse duik in het strafschopgebied was ongehoord. Zoiets deden Nederlanders niet.
Sinds de internationalisering van het voetbal in de jaren negentig heeft de aanstellerij zich over de competities in West-Europa verspreid. Ook spelers van Oranje acteren tegenwoordig naar hartelust in het boosaardige theater, dat vroeger behalve Duits ook &#8211; eigenlijk vooral &#8211; iets was voor zuidelijke spelers. Maar Luis Suárez spant de kroon, deze Uruguayaan voert drie Hölzenbeins per minuut op. Ook tegen PSV ging het maar door, de aanvaller leek gedrogeerd. Gesticulerend baande hij zich een weg naar het einde, zijn gebuitel en gerommel leidden gewoonweg af van zijn magistrale afstandsschot tien minuten voor tijd. Want hij kan wel wat, natuurlijk. En toen kwam dus dat moment van Bakkal.
Vlak daarvoor trouwens stelde de &#8211; lees mee, marokko.nl &#8211; Néderlander Ibrahim Afellay zich vreselijk aan door te doen alsof Suárez hem een kopstoot had gegeven. Nee, dan Bakkal. Wat een zelfbeheersing, wat een heer. Het maakte weemoedig naar de tijd dat vrijwel iedereen zich hier zo gedroeg. Na afloop gedoogde Bakkal de arm van Suárez over zijn schouders met een glimlach, en voor de televisiecamera weigerde hij zijn halswondje van dichtbij te laten zien. De Marokkaanse Nederlander wilde het juridisch niet nog erger maken dan het al was voor zijn collega, die in het veld niet was betrapt maar alsnog straf kon krijgen.
Na de winterstop maakt Bakkal, nu meestal reserve, kans op de plek van Afellay, die naar FC Barcelona vertrekt. Laat hem maar vaak in het eerste van PSV opdraven en het goede voorbeeld geven. Met Otman Bakkal aan de bal herrijst het oude Nederland.

Gerelateerd