Pop

Een van de leukste wetenswaardigheden uit Life, de half geslaagde autobiografie van Keith Richards, is niet meer dan een terzijde. Hij gaf tussen neus en lippen door een even plausibele als ontnuchterende verklaring voor het feit dat veel zwarte zangers, onder wie Solomon Burke en Al Green, predikant zijn geworden. In feite lachte Richards de blanke, goedgelovige soulliefhebber in zijn gezicht uit: preken, zo liet hij weten, is belastingvrij. Ik herinnerde me de passage omdat ik sinds een tijd stevig in beslag word genomen door Syl Johnson.

Bij het horen van zijn naam denk ik automatisch aan zijn werk voor Hi Records, het platenlabel van de eerder dit jaar gestorven producer en trompettist Willie Mitchell. En op Hi Records zat een andere zanger van veel grotere faam, met een soortgelijk vocaal vermogen (al is Syl Johnson veelzijdiger en klinkt hij rauwer): ‘The Reverend’ Al Green. Green is een graag geziene gast in onze contreien. Daar is niets op tegen, natuurlijk: hij blijft...