Den Haag

Toen ik in the swinging sixties ging studeren, kende ik maar één betekenis van het woord generatieconflict: jongeren die protesteerden tegen autoritaire hoogleraren, regenteske bestuurders en ouders die je verboden met je vriend of vriendin te slapen. ‘Vertrouw niemand boven de dertig,’ zeiden we tegen elkaar.

Dat ouderen ook in opstand konden komen, kwam niet bij ons op. Dat gebeurde pas in 1994, toen het CDA de AOW wilde bevriezen. Het PSV-stadion in Eindhoven stroomde vol boze bejaarden. Bij de verkiezingen haalden het Algemeen Ouderen Verbond en de Unie 55+ samen zeven zetels. CDA-lijsttrekker Elco Brinkman werd met vervroegd pensioen gestuurd. Geen politicus die de afkorting AOW nog in de mond durfde te nemen. Dat gold als suïcidaal.

Pas in 2006 pleitte PvdA-leider Wouter Bos voor ‘fiscalisering van de AOW’: rijke bejaarden moesten voortaan via de belasting meebetalen aan hun uitkering. Bos werd afgeslacht door Volkskrant-columnist Marcel van Dam. De...