Ik ben geen lijfarts dus waag ik me slechts schuchter aan een oordeel over de hoestbuien van Hillary Clinton. Het lijkt me begrijpelijk dat een zwakke gezondheid, vooral een chronische, de potentiële leider van een land slecht uitkomt en de kiezers onrustig maakt. Hij of zij zal minder energie hebben en uren besteden aan de lichamelijke zorg die anders honderd procent aan staatszaken zouden worden gewijd. Tot zover het primaire gezond verstand. De ophef over de longontsteking van Clinton ging over het verzwijgen van haar ziekte, niet zozeer over de ziekte zelf want die gaat uiteindelijk meestal wel weer over. Dat is een afgeleide ophef, maar niet minder belangrijk. Transparantie is een heilige eis geworden – dat is pas een moderne ziekte. Een aanvechtbare conditie bovendien, want de helft van de wereldpolitiek is gediend met de kunst van het geheimhouden. Maar de vox campagni beslist dat een verzwijgende president(skandidaat) lijdt aan een mentale ziekte die hem (m/v) diskwalificeert – want hij/zij misleidt zijn onderdanen en schaadt het landsbelang.
Waarom we juist sombere wereldleiders nodig hebben
Grote figuren als Mahatma Gandhi en Martin Luther King somberden voortdurend, maar de meeste mensen lijden juist aan teveel ‘positieve illusies’. Dat kan in de wereldpolitiek fataal zijn.