Waarom worden racisme, populisme en extremisme als maatschappelijke fenomenen benaderd en niet behandeld met een individuele therapie?

Nu Pleidooi voor radicalisering, het gevreesde pamflet van columnist, activist en Zomergast Dyab Abou Jahjah eindelijk is verschenen, schrikken critici vooral van zijn genuanceerde benadering: ‘Radicaal is iedereen die de heersende orde verwerpt, en ijvert om die fundamenteel, tot aan de wortels, te veranderen.’ Ieder die geen pleisters wil plakken of weigert te dweilen terwijl de kraan openstaat, kan dus radicaliseren (maar wat vervolgens als radicaal wordt herkend, hangt helemaal van de context af). Jahjah schetst ‘het proces van radicalisering’ en vraagt eerst aandacht voor ‘het individuele perspectief’, alvorens hij het ‘collectieve perspectief’ behandeld.

Ik denk dat alles wat momenteel als een persoonlijk probleem wordt benaderd – stress, burn-out, depressie, faalangst – om collectieve verandering vraagt. Invoer van het...