aan de syrische grens

Als Majad een foto op zijn smartphone toont, verdwijnen de nieuwsberichten over buitenlandse luchtaanvallen even naar de achtergrond. ‘Dit is mijn dochter Jien,’ wijst hij trots op het roze figuurtje met een fikse bos zwart haar.

De doorwaakte nachten als nieuwbakken vader zijn Majad aan te zien. Zijn stoere kuif staat minder zorgvuldig in de gel dan gewoonlijk en zijn ogen zijn rooddoorlopen. Maar de sigaretten en de koffie heeft hij als vanouds binnen handbereik in zijn vaste pleisterplaats in het Turkse Antakya, nabij de Syrische grens.
Ik leerde Majad een jaar geleden kennen toen ik werkte aan een reportage over jonge activisten uit Aleppo. Hij had vooraan gestaan toen de protesten tegen het bewind begonnen. Nadat de oorlog zijn stad in haar greep kreeg en steeds meer burgers ontheemd raakten, begon hij met vrienden een aantal hulpprojecten die vanuit Turkije werden aangestuurd.
Ondanks zijn vaderlijke trots komt ons gesprek al snel weer op de...