De Syrische mensenrechtenactiviste Oula Ramadan stuurt met haar organisatie burgeractivisten in het Syrische rebellengebied aan. ‘We proberen met kennis de waanzin te doorbreken en de herinnering levend te houden aan wat ooit normaal was.’

‘Vandaag gaan we een bijzonder iemand ontmoeten,’ zei Oula’s vader tegen haar toen ze vijftien was. Ze namen de bus naar een naburig Syrisch dorp. Daar ontmoette Oula de witste man die ze ooit had gezien, Malik. Hij ontving haar als familie en vertelde dat haar moeder zwanger van haar was geweest toen hij wegging, dat hij blij was te zien dat ze zo’n mooie, slimme tiener was geworden. Oula keek gebiologeerd naar zijn doorschijnend bleke huid. ‘Waarom ziet Malik zo wit,’ vroeg ze bij thuiskomst aan haar vader. ‘Eerst heb ik een vraag aan jou,’ antwoordde hij. ‘Vond je hem aardig?’ ‘Heel aardig,’ zei Oula. Toen kwam het verhaal: Malik was zijn beste vriend. Hij had zich tegen Assad uitgesproken en had daarom veertien...