Neem me zoals ik ben.
Ik schat dat deze onzin is uitgevonden door Amerikanen, ergens om en nabij de twintigste eeuw. Onzin, omdat niemand weet wie hij is, laat staan hoe. Dat zijn vraagstukken waar filosofen al eeuwen hun hoofden over breken, dus dan mag je van een ander niet verwachten dat hij zegt: &#8216;Stom, ik dacht even dat je zus was maar je bent natuurlijk zo.&#8217; Of dat je reageert met een glimlach als iemand midden in je huiskamer neerzijgt om zijn behoefte te doen: &#8216;Geeft niet hoor, ik neem je zoals je bent.&#8217; Dat zou zelfs de dalai lama niet doen.
Een vriendin kwam terug van een verprutste vakantie. Ze had een collega in Italië bezocht, in zijn vrije tijd zenmeester, daarom had ze op rust en regelmaat gehoopt. Maar zijn buitenverblijf bleek een vervuild kot zonder sanitair, en zijn boeddhisme beperkte zich tot steeds dezelfde zin: &#8216;Zo ben ik nou eenmaal.&#8217; De zenmeester wist dus wel wie hij was, dat was mooi meegenomen, want dan kon zij zijn kot gaan poetsen als zij dat zo belangrijk vond. Het stoffelijke, daar boog hij niet voor. Toen door zijn schuld haar koffer met dierbare inhoud werd gestolen, leerde hij haar een lesje: hij gaf niet om spullen en dat zou zij ook niet moeten doen.
&#8216;Take me as I am,&#8217; zong Bob Dylan, in navolging van zijn landgenoot Walt Whitman, die schreef: &#8216;I exist as I am, that is enough.&#8217; Later werd er nog een hele reeks liedjes geschreven met deze kreet. Ze zijn er dol op, de Amerikanen, maar het is ook een typische mannenleuze.
Vrouwen nemen zichzelf helemaal niet zoals ze zijn. Die blijven zichzelf versleutelen en vermommen, en mannen vinden dat, getuige de coverfoto&#8217;s op rukblaadjes, prachtig. Tegelijkertijd verfoeien ze vrouwen die hen proberen op te voeden, want dat is al eens gebeurd, en ze zijn klaar, af, goed zo.
Neem me zoals ik ben, het schijnt een van de populairste voorwaarden te zijn die op datingsites aan potentiële partners worden gesteld. Maar daar ligt geen wederkerige hoffelijkheid in besloten, vertelt een buurvrouw, gedesillusioneerd in de virtuele hofmakerij. Lange tijd had ze op het net naar een leeftijdsgenoot gezocht, maar die wilden liever jongere meisjes, en wat kleiner van stuk. Juist de mannen die haar afvinkten op kenmerken waar ze niets aan kon verhelpen, verlangden zelf onvoorwaardelijk geaccepteerd te worden. Neem me zoals ik ben, of ik schiet.
Het gebod getuigt van een goddelijke eigendunk. Want geen mens is klaar, af, goed zo. God wel, zeggen de joden, daarom noemen ze hem JHWH &#8211; &#8216;ik ben die ik ben&#8217;. Zoals dat liedje van de discoband Village People. Als een jonge adonis paradeerde de frontman over het podium: &#8216;I am what I a-haaam!&#8217; Ik moet er niet aan denken om God te zijn. Ik mag toch hopen dat ik vandaag een ander ben dan gisteren, of tenminste een ander dan een jaar geleden. Dat houdt het leven spannend. Ik hoop dat ik geen voldongen feit ben, maar dat iets me beïnvloedt, mensen, dieren, een bos voor mijn part. En dat ik mezelf soms tegenspreek. Pin me dus niet op deze woorden vast.

Gerelateerd