Lief is het lekkerst

Op mijn vensterbank zit een valk te schrokken. Schouders hoog opgetrokken, boze blik achterom, een verscheurd vachtje laat hij achter. Zo zijn ze, de valken. Ze zijn terug, met heel veel andere vogels die ik vier maanden niet heb gehoord. Nu is de nacht weer van hen, vol eigenaardige geluiden. Ik hoor gevechten in het water, gelal, getoeter, gegiechel, eindeloze fluittonen en lage, als van een midwinterhoorn, ik blader me suf in Prisma en download zelfs de vogelapp, maar kom er niet uit. Het geroep rond mijn huis is uitheems, gaat mij niet aan.

Het vachtje is zwart met wit, ook dat herken ik niet. Ditmaal was het in elk geval geen veldmuis. Ik zag een Franse natuurfilm waarbij de makers me steeds lieten meeleven met een dier dat vervolgens door een ander werd opgegeten. Niet leuk. En ze hadden het al zo zwaar daar op de Noordpool, de hamster, vos, zeehond, wolf, kariboe, stuk voor stuk gingen ze eraan in een grote verslindende keten. Ten slotte zakte de ijsbeer...