Drank voor doorbijters

Bij twijfel drinken de Engelsen thee. Bij wanhoop ook, en bij verdriet, ziekte, verveling, als er niets anders op zit: thee. Mijn Engelse vriend begint dan te redderen, kondigt met veel aplomb aan dat de ketel is opgezet, maar met de fluittoon verdampt zijn onderdrukte paniek, wordt zijn stem zachter – here you go – voorzichtig, de heilige graal is nog heet. Vriendin Rosemary Santanasamy besluit zelfs mails met de aankondiging van een cuppa. Helpt overal tegen. Toen het kwik richting de veertig liep en ze het te kwaad kreeg in haar Amsterdamse bovenwoning, dacht ze terug aan haar wittebroodsweken in Kuala Lumpur, hoe zij vasthield aan de vertrouwde Earl Grey terwijl haar schoonfamilie the tarik dronk (een schuimige, met gecondenseerde melk gezoete thee), want hete thee zet, net als pedis eten, de verkoelingsmechanismen van het lichaam aan het werk.

Thee is de drank van grootmachten. Van de taaie onderdanen van koningen, keizers, tsaren, die wijselijk hun...