Onder Afghaanse militairen

Het is zeven uur ’s ochtends en de zon brandt al. Masht-i-Margo, Vlakte van de Dood, heet de onverbiddelijke woestijn van Helmand. De zuidelijke provincie, waar duizenden Afghaanse troepen zijn gelegerd, is een van de gevaarlijkste gebieden van Afghanistan. Bij een militaire basis aan de rand van de provinciehoofdstad Lashkar Gah herinneren het puin en de restanten van een auto aan een aanslag van een paar weken geleden.

Het duurt tergend lang voor de wantrouwige militairen op de wachttorens besluiten de poort te openen. Ook commandant Ahmad Shah is duidelijk niet blij met het buitenlandse bezoek, al heeft dat een officiële toestemming van het ministerie van Defensie in Kabul op zak. Na de formele begroeting zwijgt hij, zelfs de traditionele kop thee biedt hij niet aan. Hij slikt een aspirientje. ‘Ik ben ziek en lijd aan slapeloosheid,’ zegt hij dan stug. Hij steekt een sigaret op en in plaats van het telefonisch toegezegde interview plus een patrouille...