Fictie

‘ Mijn eerste verhalen lijken wel geschreven door een ongeletterde oermens,’ schrijft Lorrie Moore in de inleiding van The Collected Stories uit 2008. De Amerikaanse voelt zich vervreemd van Hoe word ik een andere vrouw, haar debuut uit 1985. Toegegeven, een paar vertellingen uit deze parodie op het zelfhulpboekengenre zijn gekunsteld. Toch bespeur je er al vonken van Moore’s meesterschap, haar uiterst pijnlijke humor, haar genadeloze analyse van menselijke relaties en haar stilistische kracht. De korte verhalen van Moore spelen op weinig fotogenieke locaties. Moore’s antihelden rommelen meestal maar wat aan, niet zelden in een stoffige uithoek van het Amerikaanse Midwesten. Velen van hen zijn teruggekeerd na een mislukking in ’the big city’. Je vindt hen – een glazige blik in de ogen – in ijssalons. Ze rijgen hun leven in onbetekenende flodders aan elkaar: een cursus, een tijdelijke lerarenjob, een yogasessie. Bij Moore leidt dat niet tot treurwilgproza, daar is de...