Nederlandse Franse roman

Een vreemde eend zijn, schreef Fouad Laroui eens, hoeft niet tragisch te zijn. ‘Alles hangt af van wat voor soort vreemdeling je bent, liever gezegd wat voor soort vreemdeling je gedwongen wordt te zijn.’ Sinds in onze contreien het woord vreemdeling(en) alleen nog vergezeld gaat van achtervoegsels als -haat, -wet of -detentie, laat het zich raden in welke richting de vreemdelingen gedwongen worden: tragisch. Hoera dus voor Laroui, die na vele omzwervingen in Nederland aankwam, zich de taal eigen maakte inclusief de uitdrukking ‘vreemde eend in de bijt’ en meedeelt: dat hoeft niet tragisch te zijn. Laroui schrijft, doceert en debatteert in het Nederlands, maar zijn romans schrijft hij in het Frans.

In zijn oeuvre probeert Laroui zijn stelling telkens opnieuw te bewijzen. In compacte boeken snijdt hij grote thema’s aan: ontworteling, de beelden die mensen van elkaar hebben, hoe haat en zelfhaat daaruit voortkomen. De daarbij altijd aanwezige humor dient niet...