Beschouwing / De weduwe van Louis Ferron

Wie een persoonlijk verhaal vertelt over verlies, verdriet, rouw, weet zich van een aandachtig gehoor verzekerd. Ver­mits je datzelfde verhaal niet blíjft vertellen, zoals benevelde stamgasten in een uitspanning wel eens plegen te doen. Verteld verdriet heeft een hoge eenmaligheidswaarde, hoe universeel van aard ook.

Toch bevatten juist zulke verhalen de adem van het echte, van onversneden authenticiteit, van iets dat ons raakt, misschien vrees inboezemt, maar niettemin van a tot z fascineert. Vraag een willekeurige lezer naar zijn favoriete boek uit het oeuvre van een schrijver en in de meeste gevallen komt hij aan met titels als Tussen mes en keel en Schaduwkind. Zo krachtig kan het autobiografische verhaal zijn: een prismakijker gericht op het bestaan van de ander, die we denken te zijn, verlangen te zijn of juist vrezen te zijn.

Eigenlijk kan het alleen misgaan als de spreker zo’n verhaal nadrukkelijk gaat vormgeven. Dat geldt a...