Roman / Sandro Veronesi

Het zal wel weer vloeken zijn in de kathedraal van de goede smaak, maar ik had tot voor kort niets van de veelvuldig bekroonde San-dro Veronesi (Florence, 1959) gelezen. Ik wist wat ik kon verwachten: hooggestemd proza dat bij voorkeur langzaam gelezen wil worden. Toch kwam het er niet van, tot zijn laatste roman XY (uit 2010) onlangs in vertaling verscheen. Meestal is het zo dat een uitbundige kennismaking met recent werk van een schrijver ertoe leidt dat je met terugwerkende kracht het eerder verschenen deel van zijn oeuvre leest. Opdat de roes voortduurt. Dat deed ik in het geval van Veronesi ook: ik las de romans In de ban van mijn vader (2001), Kalme chaos (2006) en Troje brandt (2008). Maar de reden waarom verschilde ditmaal: ik hoopte door kennisname van het eerdere proza vooral meer greep te krijgen op XY. Het punt bij die roman is dat ik zelfs een week na lezing niet wist wat ik er precies van vond. Literatuur met een L, dat zeker. Maar waar bleef...