Genreroman Sarah Waters

Het leukste aan genreboeken en -films zijn de steeds terugkerende elementen, of oneerbiediger gezegd, de clichés. In Sarah Waters’ De kleine vreemdeling kunnen we veel horror- en thrillerclichés afvinken:

– Oud, vervallen landhuis met veel lege kamers: v

– Verarmde, zenuwzwakke familie: v

– Vroeg overleden dochter: v

– Huisarts als verteller, die voor alle mysterieuze gebeurtenissen een rationele verklaring heeft: v

Ook het soort mysterieuze gebeurtenissen komt rechtstreeks uit het handboek voor horror: plotseling verplaatste voorwerpen, telefoons die ’s nachts opeens rinkelen, deuren die open- en dichtgaan zonder dat er iemand in de buurt is, en uiteraard de op muren geschreven boodschappen.

De kleine vreemdeling is een formuleroman. Dat is niet neerbuigend bedoeld. De vraag is: kan de schrijfster uit de voeten met de formule? Het antwoord is ja. Dat liet ze overigens al zien in Affiniteit, waarin ze beklemmend schreef over bovennatuurlijke...