Genreroman Sarah Waters
Het leukste aan genreboeken en -films zijn de steeds terugkerende elementen, of oneerbiediger gezegd, de clichés. In Sarah Waters’ De kleine vreemdeling kunnen we veel horror- en thrillerclichés afvinken:
– Oud, vervallen landhuis met veel lege kamers: v
– Verarmde, zenuwzwakke familie: v
– Vroeg overleden dochter: v
– Huisarts als verteller, die voor alle mysterieuze gebeurtenissen een rationele verklaring heeft: v
Ook het soort mysterieuze gebeurtenissen komt rechtstreeks uit het handboek voor horror: plotseling verplaatste voorwerpen, telefoons die ’s nachts opeens rinkelen, deuren die open- en dichtgaan zonder dat er iemand in de buurt is, en uiteraard de op muren geschreven boodschappen.
De kleine vreemdeling is een formuleroman. Dat is niet neerbuigend bedoeld. De vraag is: kan de schrijfster uit de voeten met de formule? Het antwoord is ja. Dat liet ze overigens al zien in Affiniteit, waarin ze beklemmend schreef over bovennatuurlijke...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.