Had hij hem al niet? Nee dus. De Peruaan Mario Vargas Llosa (1936) was zo lang gedoodverfd Nobelprijskandidaat dat hij overjarig werd. Achter die verlate, inmiddels als verplicht nummer aandoende toekenning door de linksige Zweedse Academie zit de evolutie van zijn politieke standpunten: van marxist werd hij zowaar neoliberaal. In zijn boeken keert hij zich tegen radicaal ideologisch denken, maatschappelijk weerspiegeld in funeste machtsstructuren. Typerend: in Dagboek Irak heeft hij beschoft oog voor Othello in smeulend Bagdad. Rédelijke humanist, die Llosa. Je kunt ‘m lezen – of niet. Minder lauw – integendeel – word je van zijn semi-autobiografische debuutroman De stad en de honden (1962). Daarin verkent hij het fascisme van binnenuit: een militaire cadettenschool. Nooit is zo’n gewelddadige broeihaard onheilspellender beschreven.
Wil je dit verhaal verder lezen?
Wil je dit verhaal verder lezen?
Sluit je aan bij Vrij Nederland. Ons journalistieke werk krijgt pas waarde als we jou erbij betrekken. Daarom is jouw lidmaatschap niet zomaar een transactie. Je maakt ons werk ermee mogelijk, en je steunt met jouw deelname onze missie.
Onze verhalen zijn voor jouw verdieping
Lees artikelen vanuit verschillende invalshoeken
Ontwikkel je eigen perspectief
Om onze journalistiek te beschermen kun je Vrij Nederland niet incognito lezen.
Om onze journalistiek te beschermen kun je Vrij Nederland niet incognito lezen.
Sluit je aan bij Vrij Nederland. Ons journalistieke werk krijgt pas waarde als we jou erbij betrekken. Daarom is jouw lidmaatschap niet zomaar een transactie. Je maakt ons werk ermee mogelijk, en je steunt met jouw deelname onze missie.
Onze verhalen zijn voor jouw verdieping
Lees artikelen vanuit verschillende invalshoeken
Ontwikkel je eigen perspectief
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.