Op zeventiende-eeuwse schilderijen zijn de kinderen soms onhandig uitgebeeld. Hun gezichten zijn mooi getroffen, maar als geheel zien ze er vreemd uit. Baby’s op de schoot van hun moeder hebben veel te grote hoofden of absurd dikke benen. Spelende jongens of meisjes zien eruit als verkleinde volwassenen. Bij de grote mensen die naast hen op het doek staan, is alles proportioneel wél kloppend gemaakt. Het kinderlijfje was voor de schilderkunst nog onbekende materie. Met als effect dat de afgebeelde kleintjes iets sinisters krijgen. Het zijn figuren die niet helemaal ‘sporen’ met hun omgeving.

De foto’s van Loretta Lux roepen die historische onhandigheid in herinnering. De Duitse fotografe bewerkt haar kinderportretten zodat hun fysieke verhoudingen verschuiven. Hoofden zijn nét iets te groot, lijven te lang of armen een tikje te dun. De veranderingen, die Lux met de computer uitvoert, zijn minimaal. Je kunt er niet meteen grip op krijgen. Maar je voelt wel onmiddellijk dat...