Wat mij zo opvalt, is het gebrek aan vreugde die de wereldwijde financiële crisis losmaakt. Leedvermaak is toch wel het minste dat je mag verwachten van socialistisch-linkse zijde, maar ik zie bijvoorbeeld de SP-Kamerleden nog niet dansen op hun Kamerzetels, of hossend over straat, althans niet voor de camera. (Ik weet natuurlijk niet wat er achter de gesloten deuren van het hoofdkwartier gebeurt. Agnes Kant, dronken van geluk, champagne en de crisis?)

Het vervelende aan die voorspelling van Marx, dat arbeiders aller landen niets te verliezen hadden dan hun ketenen, is natuurlijk dat die arbeiders inmiddels spaarrekeningen hebben verworven, en hypotheken, en wie weet een bescheiden aandelenpakket; zij ervaren dat niet als een last, maar als moeizaam verworven bezit, waarvan het verlies hen niet vrolijk stemt.

Zijn er eigenlijk wel voldoende orthodoxe socialisten over in de wereld, om de kredietcrisis te vieren? Ik hoor of zie ze niet. Het lastige is, dat wanneer ultralinks zich...