Als het Oom Donald te heet onder de voeten wordt, rest slechts de vlucht naar het einde van de wereld. De strip in het Vrolijke Weekblad eindigt dan steevast met een plaatje waarop hij naar de horizon rent. Langs de weg staat een bord: Timboektoe, zoveel duizend kilometer. Zo’n bord staat er ook aan de zuidelijke grens van Marokko. Maar hier hebben kilometers weinig betekenis; je telt in dagreizen. Een hele onderneming, wil het toeristische bord maar zeggen. En dat is deels de aantrekkingskracht van het stadje in het noorden van Mali, in het midden van de Sahel. Het teert op oude roem: karavaansporen, goud, slaven, islamitische wetenschap. Maar wie de lange piste heeft afgelegd, kan teleurstelling niet onderdrukken: zandwolken, bedelaars, zogenaamde nomaden die je hinderlijk achtervolgen met prullen. En dan dreigt er sinds kort ook het gevaar van geweld en ontvoeringen, waar nu een Nederlander slachtoffer van is geworden. Timboektoe is een bestemming die beter in de verbeelding kan...