Economie
Daar zaten ze. Zes zichtbaar vermoeide, grijzende mannen, netjes op een rijtje in de Tweede Kamer. Er lijkt niets veranderd aan de top van het Nederlandse bankwezen, zelfs al zijn vier van de zes gezichten nieuw.
Marinus Minderhoud is nu topman van Rabobank, nadat Piet Moerland vorige maand opstapte wegens het Libor-schandaal. Ralph Hamers heeft bij ING het stokje overgenomen van Jan Hommen. Gerard van Olphen staat net aan het roer van SNS Reaal en Chris Buijink, voorheen de hoogste ambtenaar op het ministerie van Economische Zaken, volgde recent Boele Staal op als voorzitter van bankenlobbyclub NVB. Alleen Gerrit Zalm (ABN Amro) en Albert Roëll (Kas Bank) zitten al langer op hun post, maar ook zij zijn aangetreden ná het losbarsten van de kredietcrisis.
De poppetjes komen en gaan, maar het beeld van ‘de bankier’ lijkt te blijven bestaan. Lijkt, want er is wel iets veranderd. De bravoure is weg. En dat is jammer.
De hoorzitting in de Tweede Kamer ging over de toekomst van het Nederlandse bankenstelsel. Een belangrijk onderwerp waarover je van topbankiers toch een goed doordacht verhaal mag verwachten, met verve en overtuiging gebracht, inspirerend misschien zelfs wel.
Maar niets van dit alles. Ook de kersverse bankbazen Minderhoud, Hamers en Van Olphen kwamen niet verder dan klagen over de toegenomen controledrift en het verdedigen van hun directe eigenbelang. Het debat ging vooral over het percentage waarmee de banken hun buffers moeten verhogen. Blijft het drie procent, of wordt het vijf, of misschien vier? Dat niveau dus.
Een achterhoedegevecht. Ja, het bufferpercentage (de verhouding tussen de hoeveelheid geld in kas en de hoeveelheid uitgeleend geld) is op de korte termijn belangrijk voor de concurrentiepositie van een bank. Maar alleen maar hameren op zo laag mogelijke buffers, waarmee zo overduidelijk primair het belang van de banken en hun aandeelhouders is gediend, dat is teleurstellend. Mogen we in een debat over een toekomstig ‘duurzaam en stabiel bankwezen’ niet meer verwachten van onze kersverse topbankiers?
Retorische vraag. Ik wil van deze mannen een vlammend betoog horen over de duurzame bank van de toekomst, over de morele basis waarop zij hun sector gaan funderen en over de manier waarop ze het gesprek organiseren met de belanghebbenden die zij bedienen.
Hoe optimaliseren we de kredietverstrekking aan bedrijven? Hoe kunnen we leren van onze toezichthouders? Hoe voorkomen we dat ABN, ING en SNS nogmaals door de belastingbetaler van de ondergang gered moeten worden? Hoe geven we op termijn invulling aan onze grote maatschappelijke verantwoordelijkheid? Kortom: Hoe werken we als ‘duurzaam en stabiel’ bankwezen mee aan een duurzame Nederlandse economie?
Als samenleving mogen we op dit soort vragen toch antwoord verwachten van onze topbankiers? En dan mogen we toch ook rekenen op een aansprekend verhaal dat niet verdedigend en schuchter, maar met passie wordt uitgedragen? Wellicht zelfs met de bravoure van weleer?
Van Zalm en Roëll zal het wel niet meer komen, maar mogen we dan tenminste respons krijgen van de nieuwkomers? Wanneer steken ze hiertoe de koppen bij elkaar?
Nee
kees.kraaijeveld@vn.nl

Gerelateerd