Reportage / De Moskou-Nice Express

Voorbij Krakau beleeft de wagon zijn zoveelste schok en word ik bijna vanuit de metalen douchecabine, door de panoramaruit heen, een Poolse akker in gekatapulteerd. ‘Een Duitse trein met een Russische machinist, dat is ook vragen om ellende!’ Kira, mijn wagondame, veegt wat jodium van mijn wang; dan plakt ze een pleister op mijn gehavende voorhoofd. ‘Weet u wat het is? Bij ons kunnen ze gewoon niet rijden!’

Het was mijn allereerste douche in een trein; en vermoedelijk mijn laatste. Nee – deze zogenaamd uit de tsaristische as herrezen spoorwegverbinding, die de reiziger in twee dagen door vijf Europese landen over een afstand van 3318 kilometer vervoert, van het Rode Plein in Moskou naar de Promenade des Anglais in Nice, is zelfs niet de schim van vroeger. Geen Grand Hotel op wielen; eerder een met tweedehands spul in elkaar geknutseld geheel.

De route op zichzelf is legendarisch. Tsjechov legde hem af, Toergenjev, Lenin. In Boenins meesterlijke...