Playlist pop
YO LA TENGO? &#8211; Een stickertje op de cd Fuckbook van de al even charmant genaamde band Condo Fucks geeft het weg. Er staat: This is not the new Yo La Tengo album. Dat is het wel, alleen gaat het om Yo La Tengo in vermomming. In ruim dertig minuten brengen ze een heerlijk eerbetoon aan de overstuurde, rafelige en euforische muziek uit de jaren zestig die men garagerock is gaan noemen.
Yo La Tengo is een trio uit Hoboken, New Jersey dat vanaf midden jaren tachtig bestaat. In de Amerikaanse underground geldt de groep als een gewaardeerde naam. Dat respect is goed te begrijpen. Een band die het al zo lang volhoudt, en ook nog zonder concessies te doen, verdient het, want een vetpot zal spelen in Yo La Tengo niet zijn. Maar de muziek van de band heeft me nooit zo kunnen raken. Ja, af en toe een nummer. Als geheel zijn de cd&#8217;s mij wat te keurig, wat te bedaagd.
Laten keurig en bedaagd nou net geen woorden zijn die bij Fuckbook passen. Het spettert en kraakt juist dat het een aard heeft. De covers, onder meer van The Kinks, The Troggs, Slade en Richard Hell &#038; The Voidoids, hebben eenzelfde behandeling gekregen. Te verklaren doordat de cd grotendeels live en in één ruk werd opgenomen &#8211; van drie uur tot vijf over half vier op 26 maart 2008, volgens de hoestekst. De grote winst van de cd is het ongebreidelde plezier dat van de muziek afstraalt. Kom daar maar eens om bij andere bands die een kwart eeuw bestaan. Yo La Tengo heeft weer wat aan respect gewonnen. En het resultaat is even leuk als op de recente (alom bejubelde) cd&#8217;s van Strange Boys en The Black Lips, jonge bands die zich in grofweg hetzelfde idioom bewegen.
XTC? &#8211; Yo La Tengo is niet de eerste popgroep die zich een pseudoniem heeft aangemeten. Verreweg de leukste band in camouflage blijft The Dukes Of Stratosphear. Halverwege de jaren tachtig bracht de groep een e.p. en een plaat uit, beide verzameld op de cd Chips From The Chocolate Fireball. Zestien briljante psychedelica-pastiches, die met grote zorg werden gefabriceerd, zoals wij nu weten, door de leden van de Britse groep XTC. Elk nummer is te herleiden tot een bekend voorbeeld uit de jaren zestig, met een beangstigend gevoel voor precisie geïmiteerd in zelfgeschreven liedjes, wat de cd ook een popquiz maakt. Geestig zijn de songs eveneens, geheel in de geest van het genre. Zo bezit de dag in het universum van &#8216;The Dukes&#8217; opeens vijfentwintig uur. Maar aan het slot van de cd, met de imponerende Beach Boys-imitatie &#8216;Pale And Precious&#8217;, blijkt de hobbyband zelfs te kunnen ontroeren. Geen wonder dat dit een van de succesvolste cd&#8217;s uit het catalogus van XTC is.
NEIL YOUNG? &#8211; Andersom kan ook: dat een cd niet gemaakt is door de persoon aan wie hij wordt toegeschreven. Zoals The Lost Tapes van Neil Young, in 1992 kortstondig in de handel. Iedereen die ook maar een half couplet hoorde van de songs &#8211; &#8216;found in the inventory of Nashville&#8217;s Quad Studios&#8217; in 1968 &#8211; besefte dat dat Neil Young niet kon zijn. De muziek is niet lelijk, maar volstrekt karakterloos. Het vage platenlabel, Movie Play Gold, was een andere aanwijzing, net als de toevoeging &#8216;Made in Portugal&#8217;. Wie het dan wel is die we horen zingen over zijn achttiende verjaardag en &#8216;the trouble down in Washington&#8217;? Dat is nog steeds niet duidelijk.
Binnenkort meer over de echte Neil Young, wiens Fork In The Road deze vrijdag verschijnt. Op 2 juni komt bovendien het eerste deel van de lang beloofde Archives uit, een box met acht cd&#8217;s of tien dvd&#8217;s. De duurste versie (bijna driehonderd dollar) bevat tien schijven op het kwalitatief nog betere blu-ray. Hoe dan ook: 2009 belooft een Neil Young-jaar te worden.

David Kleijwegt