Verslaving als geschenk

Dees Postma, op 12 maart op negenenzeventigjarige leeftijd overleden, was een advocaat die aan drank ten onder dreigde te gaan. Hij liet zich opnemen in de Jellinek Kliniek en werd er vijf jaar later directeur. Sindsdien richtte hij zelfhulpgroepen op en een nachtopvang voor (veelal verslaafde) daklozen. Mensen in nood mochten hem dag en nacht bellen, het leven beschouwde hij als een ontdekkingsreis vol avonturen, verslaving noemde hij een geschenk. Het motto van zijn weblog verslavingalsgeschenk.nl luidde ‘zonder stront geen mest’.

Met een enkel woord kon hij eenzame tobbers weer moed geven. Pas nog liep hij over de gracht en aaide een hond die tegen hem op sprong. ‘Ach meneer,’ verzuchtte de eigenaresse, ‘die hond is zo veranderd.’ Hij keek de dame aan en zei: ‘Maar misschien bent u veranderd.’ En prompt vertelde zij haar droeve verhaal; stralend namen ze afscheid, ja ze zou er iets aan doen. Van een afstand hield hij een oogje in het zeil, hij bleef een...