Een onmogelijke lieverd
Olga Madsen, op 14 december op vierenzestigjarige leeftijd overleden, was een onstuimig en temperamentvol film- en televisiemaker die vooral bekend werd als &#8216;de koningin van de soap&#8217; en &#8216;de moeder van Goede Tijden Slechte Tijden&#8217;; kwalificaties waar zij trots op was, maar die haar ook mateloos ergerden. &#8216;Alsof ik niets anders heb gedaan; alsof ik geen Faust van Goethe, niet Vondels Adam in ballingschap heb verfilmd.&#8217; Ze kon stampvoeten en ruziemaken, had vijanden, maar voor haar vrienden en de kinderen van die vrienden en haar nichtjes was zij zorgzaam, lief en intens loyaal. Zij geloofde in de jonge generatie, inspireerde aanstormend talent en leefde voor haar vak. Zij was, zei een vriend, &#8216;een onmogelijke lieverd&#8217;. 
Olga Madsen werd op 10 januari 1947 in Amsterdam geboren. Haar ouders waren communist; tijdens de oorlog hadden ze in het verzet gezeten, haar moeder maakte toen zelfs een geheimzinnige reis naar Moskou. Op zolder stond een illegale radiozender. Ze werden verraden, haar vader werd geïnterneerd in Kamp Vught. Hij was technisch directeur van de AVRO en werd na de bevrijding om zijn &#8216;communistische sympathieën&#8217; en pleidooi voor een nationale omroep ontslagen. Hij kreeg een baan bij de Unesco; het gezin woonde een paar jaar in Pakistan. Het huwelijk hield geen stand en haar moeder keerde met de drie dochters terug naar Amsterdam. &#8216;We hadden geen cent, maar wel alle kranten. Altijd mensen over de vloer, altijd heftige discussies.&#8217; Al gauw ging Olga, slim en eigenwijs, ertegenin. &#8216;Thuis bij mijn moeder was ik fel rechts, op school fel links.&#8217; 
Olga&#8217;s moeder leed aan zware, diepe depressies: achttien keer heeft Olga haar naar een psychiatrische kliniek moeten brengen, de eerste keer toen ze nauwelijks dertien was. &#8216;Maar ik klaag niet, zij was een fantastisch mens.&#8217; Olga ontdekte de wereld, literatuur, film, jongens, drank; ze was mooi en dominerend en speelde, klein als ze was, goed basketbal. Maar veel tijd voor school (het Spinoza Lyceum) had ze niet en ze stapte over naar de MMS. 
Met een oude poppenspeler, een Hongaarse vluchteling, mocht ze wel eens mee naar de filmstudio&#8217;s van Geesink en dat trok haar aan. Ze wilde ook films maken, belde na haar eindexamen alle studio&#8217;s en productiebedrijven, maar kon alleen als secretaresse terecht. 
Op haar negentiende trouwde ze met de schrijver/dichter Guus Luijters, een huwelijk van korte duur. Hij raadde haar aan om naar de Filmacademie te gaan. Daar kreeg ze ruzie met directeur Anton Koolhaas en genoot van de colleges poëzie van de dichter Rein Bloem. 
In 1971 studeerde ze af en werd regieassistent bij Scorpio Films van Wim Verstappen en Pim de la Parra. Het was haar mooiste tijd. Met haar eerste film Straf, over een meisje dat de viool van haar vader kapotslaat, won ze in 1974 een Zilveren Beer op het Filmfestival van Berlijn, een succes dat ze nooit meer heeft kunnen evenaren. Ze maakte gevoelige, veelal korte speelfilms en samen met Hans Croiset televisiebewerkingen van klassiek toneel. Ook doceerde ze met veel plezier aan de Filmacademie. Maar tot haar woede werden haar filmplannen regelmatig afgekeurd, en net toen ook de verfilming van Tsjechovs De kersentuin werd afgeblazen, belde Joop van den Ende haar met het verzoek een Australische soapserie voor Nederland te bewerken. Goede Tijden Slechte Tijden, de eerste echte Nederlandse soap, begon in 1990 en werd een ongekend succes. Wie haar verweet voor de commerciëlen te zijn gevallen, kreeg er genadeloos van langs. Ze verloor vrienden en brak met trouwe collega&#8217;s die jaren met haar hadden gewerkt, maar won meer begrip voor het fenomeen soap. 
Ze werd directeur Drama en Cultuur en regisseerde de tv-serie Wilhelmina, een Van den Ende-productie die de NCRV in 2001 uitzond. Haar gezondheid ging achteruit, ze leed aan een chronische longziekte en in 2004 stierf haar grote liefde, Wim Verstappen, met wie zij nooit in het openbaar verscheen; een relatie die geen dag zonder spanning was. De laatste jaren redigeerde zij vooral filmscripts. Zij hoefde niet meer vierentwintig uur per dag te laten zien wat haar ambities waren; clashes en confrontaties waren niet meer nodig. In haar prachtige flat in de Amsterdamse Wolkenkrabber ontving ze vrienden en familie, warm en vertrouwd. &#8216;Nee, eenzaam was ze niet,&#8217; zei een vriendin, &#8216;hoogstens wat allenig omdat zij nu eenmaal niet anders wilde, niet anders kon.&#8217;
Suggesties voor deze rubriek?Mail naar uithetleven@vn.nl

Gerelateerd