Reportage / Hoezo, pensioen?

Ze stapt om zeven uur ’s ochtends in haar auto en rijdt naar haar werk: een cafetaria van een lagere school. Daar smeert ze boterhammen, schenkt vruchtensap in bekertjes en deelt de lunch uit aan de kinderen. Moeilijk werk is het niet – ‘je hoeft er geen Rhodes scholar voor te zijn,’ grapt ze – en zwaar is het ook niet. Nee, dan het baantje dat ze vorig jaar zomer had. Toen maakte ze klaslokalen schoon. ‘Je had me moeten zien. Achter zo’n karretje, met m’n bezems, emmers en schoonmaakspullen. En vies dat het er was, vies!’ Ze trekt haar neus op alsof ze het vuil nog ruikt. Kon ze het werk wel aan? ‘Natuurlijk, ik ben fit, ik doe m’n hele leven al aan yoga.’ Wiebelend demonstreert ze haar fijnste yogapose, balancerend op een been, het andere gestrekt naar achteren. In haar roze polo en witte korte broekje is ze net een poppetje. Broos. Kwe tsbaar. Hilda Tannenbaum is 80. Ze werkt vijf dagen per week, zes uur per dag voor een minimumloon. Ze werkt omdat...