Hoe het komt weet ik niet, maar sinds België in een politieke crisis verkeerd, ben ik niet meer weg te slaan uit dat land. Het moet de sensatiezoeker in me zijn, die toch weer heel andere sensaties ondergaat dan verwacht.

Nu was ik in Gent, waar een vriend van me woont, een Nederlander die ik om aanstellerige redenen graag mijn Gentse vriend noem. ‘Nou,’ zei ik, ‘de politieke toestand…,’ maar hij verstond me niet, want de Gentse feesten waren net losgebarsten. ‘Het grootste volksfeest van Europa’ volgens de flyers die je in Vlaanderen dan weer vlugschriften moet noemen. Tien dagen lang daalt er over het centrum van Gent een orkaan van kabaal en elektrische muziek neer, de ministers prakkiseren en het volk viert feest – het is wel eens andersom geweest.

Kleine antropologische observatie: die Gentenaren jijen en jouwen dat het een lieve lust is. Ik denk altijd dat Belgen veel formeler zijn dan wij, met veel u en gij, maar de praktijk was heel anders. Elke...