Film

Het centrale muziekstuk van Le concert is ideaal om de brug te slaan tussen de Russische en westerse – in dit geval Franse – mentaliteit. Die cultuurclash is niet alleen een van de hoofdthema’s van het verhaal (over aan lager wal geraakte ex-muzikanten van het Russische Bolsjoi-orkest die zich voordoen als de huidige orkestleden om een gedroomd concert in het Parijse Châtelet te kunnen spelen), maar geldt ook de westerse bioscoopbezoeker, die zich moet openstellen voor de ‘Russische ziel’. Die uitdrukking geeft al aan hoe groot het verschil is – wie heeft het ooit over de ‘Nederlandse ziel’? Bij Russen – en ik generaliseer even – is alles groter, dramatischer, sentimenteler. Mocht een Nederlandse kijker daarbij af en toe afhaken – bij de zoveelste dronken vuist of tafel, bij het zoveelste vette cliché waarmee Russen, Fransen en Joden zichzelf en elkaar beschrijven – en de neiging krijgen de film van een afstandje te bekijken, als een antropologische komedie, dan is het de...