Sport

Ze zag er aangeslagen uit. Wallen onder haar ogen, droeve blik. Maar de NOS-reporter vond die wallen nog niet duidelijk genoeg. Tranen wilde hij, Marianne Timmer close in beeld met natte wangen. Tot het einde der dagen zou het worden herhaald. Weet je nog, november 2009, vlak voor de Spelen in Vancouver? Timmer en haar gebroken enkel na een val op het ijs? Met haar vijfendertig jaar kon ze een vierde gouden medaille wel vergeten. En nog buiten haar schuld ook, want onderuit gegleden door een Chinese tegenstander.

Knap en populair schaatsfenomeen huilt voor de camera: ideaal voor het jaaroverzicht.

De ingevallen wangen en opgetrokken wenkbrauwen waarmee Timmer kond deed van de ‘erg slechte’ breuk en haar gescheurde enkelbanden waren voldoende om mij kippenvel te bezorgen. Zo niet de verslaggever. Na een gewichtige pauze: ‘En je was net zo opgelucht dat er niets gebroken was.’

Timmer legde uit dat alles pas na een MRI-scan goed zichtbaar was geworden. ‘Mijn hielbeen is...