*** Jip en Janneke, de mjoeziekul. Firma Rieks Swarte. Tournee t/m 1 april, www.firmarieksswarte.nl
Op rij zeven schreeuwt een heel klein meisje het uit van verrukte verbazing als ze Jip en Janneke op het toneel ontwaart: &#8216;Hé! Hallo!&#8217; De zaal grinnikt vertederd. Het meisje heeft helemaal gelijk. Het is een bijzondere ervaring om de twee kleuters van Annie M.G. Schmidt te zien bewegen en te horen praten. Al komt de eer voornamelijk toe aan Fiep Westendorp, want regisseur en vormgever Rieks Swarte heeft haar iconische figuurtjes exact in twee poppen vertaald, evenals de poes Siepie en het hondje Takkie. Ze zijn pikzwart, met witte rondjes als ogen. De piekharen van Jip, het minuscule staartje van Janneke, de wipneusjes en overbeet-mondjes, zelfs de stand van de poppenvingers is precies zo als in de tekeningen. De bespelers van de kleuters zijn in het wit voor het contrast, en de achterdoeken net uitvergrote plaatjes uit de boeken. 
Het warme gevoel dat Jip en Janneke, de mjoezikul oproept, komt vooral door deze visuele herkenning. Voor de rest is het een wat romme­li­ge optelsom van losse verhaaltjes. Muzikaal valt er niet bijster veel te beleven; het musicalgenre wordt niet uitgebreid geparodi­eerd. De acteurs die de ouders van Jip en Janneke, de mjoezikul spelen zijn lekker uitzinnig (met de tuttige moeders in vrolijke travestie) maar ze eisen veel aandacht op ten koste van de hoofdfiguurtjes. Maar de poppen worden gewel­dig bewogen, met prettige stemmen van Babbe Groenhagen en Kim van Zeben. En als de (be)spelers zich wegcijferen om het bedje als een boot te laten deinen, met daarin twee genietende kleuterpoppen die zich alleen wanen, is dat zo vertederend dat je blij bent om er bij te zijn. En dan geniet je samen met de kleuters in de zaal van het wonder dat Jip en Janneke tot leven zijn gekomen. 
Marjolijn van Heemstra. Mahabharata. Nu reserveren. Vanaf 10 januari in Amsterdam (Frascati). Tournee tot begin februari, ­www.marjolijnvanheemstra.nl
Vorig seizoen maakte Marjolijn van Heemstra het ontroerende theatrale essay Family &#8217;81, de uitkomst van een wereldwijde zoektocht naar haar verwantschap met personen die op dezelfde dag geboren zijn als zij. Hardop denkend ontleedde zij de visioenen van vrede en gelijkheid waar zij en haar tijdgenoten mee zijn grootgebracht. Met een van de gasten die in deze solo in een videovenster verschenen, de Indiase Satchit Puranik, maakt zij nu een vervolg. Net als Sanchit was Van Heemstra negen toen zij de film Mahabharata zag, de controversiële poging van regisseur Peter Brook om dit Indiase epos ook aan een westers publiek te vertellen. Twintig jaar later kijken de kinderen van toen terug op het idealisme van Brook. Was het naïef of arrogant? Mag een westerse regisseur aan de haal gaan met een oosters verhaal? En kunnen we delen wat ons heilig is?

Gerelateerd