<div class="lead">Daniël Arends is cabaretier. Hij is momenteel te zien in zijn nieuwe voorstelling ‘De zachte heelmeester’.</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Hoe was uw kindertijd? ‘Ik had een prima jeugd in Bussum met lieve, degelijke ouders die mij en mijn zusje uit Indonesië hebben geadopteerd.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Ze waren voorzichtig, waarschijnlijk omdat ik hun eigen kind niet ben, zoals je met de spullen van een ander ook voorzichtiger bent. Volgens mij dachten ze ook: wij hebben die kinderen hierheen gehaald dus ze móéten een beter leven krijgen, anders is het helemaal treurig. Dus stuurden ze me naar hockey en muziekles, ik moest er wel wat van maken. Van opgroeien in ’t Gooi heb ik een hardere schop gekregen dan ik altijd dacht, dat besef ik nu pas. Het is nogal wat om anders te zijn. Ik was het enige donkere kind en hoewel ik nooit gediscrimineerd ben, voelde ik me er buiten staan. Veel mensen in ’t Gooi zijn zwaar religieus: geld is hun religie, hebzucht hun fundamentalisme. Door hun nauwe blik beseffen ze vaak niet dat een ander ook zijn realiteit heeft. En anders zijn staat daar, en misschien wel overal, toch gelijk aan minder zijn. Ik voelde voortdurend een sluimerende angst dat iedereen zich op een dag zou omdraaien en naar mij zou wijzen: jij hoort er niet bij. Een vriendje zei eens tegen mij: ik vind het zo leuk dat wij nu vrienden zijn, want ik heb altijd een donkere vriend willen hebben. Op zo’n moment denk je: shit, ja, in hun ogen ben ik echt anders. De behoefte om anderen voor te willen zijn – grappiger, manipulatiever – is in die tijd ontstaan.’
Heeft u genoeg tijd voor uw kind? ‘Zeker. Een kind is heel goed voor egocentrische mannetjes zoals ik. Ik ben niet het middelpunt van het universum, dat is toch een nieuwe kijk op de wereld. Ik vreesde dat een kind het einde van mijn ambitie en passie zou betekenen, maar gelukkig is er niet zo veel veranderd sinds de geboorte van mijn dochter een half jaar geleden. Ik ga alleen niet meer tot half zes uit om de dag erna uit te slapen en doodmoe op het toneel te klimmen. Mijn vrouw neemt de nachten voor haar rekening. Om een uur of acht ontbijten we met zijn drieën en dan neem ik het over. Ik wandel elke dag zeker vijf uur met mijn dochter. Dan ga ik met de kinderwagen de stad in, koffiedrinken met vrienden.’
Wat was uw mooiste moment? ‘Mijn middelbareschooltijd zat erop, het was net uit met mijn vriendinnetje en ik zou verhuizen naar Amsterdam. Ik voelde me vrij. Net nadat ik had gehoord dat ik was toegelaten aan de kleinkunstacademie stond ik met mijn toekomstige klasgenoot Thijs Maas op het dak van de school. We keken uit over de stad en even leek het of ik zweefde. Er was geen verleden of toekomst, alleen dat fantastische moment.’
Wat vindt u tijdverspilling? ‘Stilstand vind ik heel erg, toch sta ik te vaak stil, helaas. Mijn natuurlijke neiging is om op de bank naar dvd’s te kijken. Soms uit pure luiheid, maar meestal omdat ik tegen het schrijven van een nieuw stuk opzie. Zelfdiscipline is het gevecht van iedere kunstenaar. Doemdenken vind ik ook tijdverspilling. Mijn hele persoonlijkheid is gebouwd op doemscenario’s: dat mijn dierbaren ziek worden of overlijden, of dat mijn succes ophoudt. Al heb ik er gelukkig minder last van dan vroeger.’
Hoe doorstaat u de tand des tijds? ‘Voordat mijn dochter geboren werd leefde ik super­ongezond. Ik verloor me graag in eten, alcohol en drugs. Ik ging drie keer per jaar een maand naar Jakarta waar ik werkelijk alles deed. In Amsterdam kwam het neer op shoarma eten met drank en drugs op, ook nog met mensen die ik niet mag – het laatste tikje naar een hartaanval. Nu ik vader ben, voel ik me verantwoordelijk. Ik wil dat mijn dochter een gelukkig meisje wordt en dat haar vader nog leeft als ze een tiener is. Geen grammetje coke dus meer voor mij, en ik probeer gezond te eten. Ik ben superdik, terwijl ik eigenlijk de bouw heb van een ranke Indonesische jongen. Er moet negen kilo af. Tot ik dat bereikt heb, vereist mijn lichaam veel verzorging.’
Wat heeft de tijd u geleerd? ‘Ik denk dat elke vorm van minderwaardigheidsgevoel vroeg of laat leidt tot prestatiedrang, waarschijnlijk vroeg. Kunst is het overcompenseren van een tekortkoming, en iedere kunstenaar zoekt naar de liefde en erkenning die hij heeft gemist. Met mijn eigenwaarde zit het nu goed. Dankzij mijn liefdevolle relatie, mijn vrienden en de erkenning als cabaretier denk ik nu: ik mag er zijn. Ik denk ook steeds vaker: waarom zou je eigenlijk de beste willen zijn? Mijn werk is veranderd. Als je je doel hebt bereikt en gezien wordt, moet je je wapen – humor bij mij – laten vallen. Ik schrijf nog steeds schurende teksten, maar met een ander doel. Eerder manipuleerde ik mijn publiek om mij intelligent en grappig te vinden, maar dat voelde hol. Nu gebruik ik mijn humor om een band te smeden met het publiek en samen iets te beleven. Ik zet me niet meer af, ik maak contact.’
</div>

Carolina Lo Galbo

Gerelateerd