<div class="lead">Arthur Japin is schrijver en acteur. Deze week verschijnt zijn nieuwe roman &#8216;Maar buiten is het feest&#8217;.</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p><i>Hoe deelt u uw tijd in?</i><br />‘Tegen tien uur ga ik achter mijn bureau woorden fabriceren.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Dan breng ik mijn gedachten in een ongecontroleerde toestand waarin een storm aan beelden kan woeden, waar ik de bruikbare uitpik. De ramen staan als het ware open. Dat gaat ook door als ik even in de Albert Heijn of de sportschool ben. Mijn hoofd is een fijne plek om in te verkeren: ik ben er voor een groot deel de baas, ik vind het buitensluiten van de werkelijkheid heel aangenaam. Toen ik net begon met schrijven, maakte ik me zorgen over die warrige toestand waarin ik van alles vergat. Ik ging naar de dokter, ik vreesde dat ik dementeerde. Nu weet ik dat het door het schrijven komt, en ook weer ophoudt. Vanaf een uur of drie schaaf ik aan mijn tekst of doe ik onderzoek naar mijn personages en de tijd waarin zij leefden, bijvoorbeeld door in de schilderkunst van toen te duiken. Om zeven uur eet ik met mijn partners Ben en Lex en praten we bij. Ben kookt, dat kan hij heel goed, en Lex ruimt vaak de keuken op. Het liefst zou ik dan naar het theater gaan of piano spelen, maar helaas gaat meestal de televisie aan. Dan zoekt de geest ontspanning waarbij hij helemaal niet hoeft te denken.’</p>
<p><i>Met wie wilt u meer tijd doorbrengen?</i><br />‘Eigenlijk alleen met Lex en Ben. We zijn veel samen en gaan vaak op reis, maar voor de mensen die je liefhebt, is er nooit tijd genoeg. Dat geldt ook voor een paar schaarse vrienden. Verder heb ik weinig behoefte om mensen te zien, er komt hier zelden iemand over de vloer. Als ik al mensen toelaat in mijn leven, zijn ze vooral in mijn hoofd aanwezig. Goede vrienden begrijpen dat het contact niet snel van mij zal uitgaan en nemen het initiatief. Feestjes en cafés probeer ik helemaal te vermijden. Ik begrijp de codes daar nooit, zie mensen het één denken en het ander uitspreken. Welke gedachte moet ik volgen? Ik krijg te veel informatie binnen en dat vind ik verwarrend. Mijn jeugd was vol geweld, zowel thuis als op school. Dat betekende dat ik mijn intuïtie moest ontwikkelen om in te schatten of er gevaar dreigde. Zo heb ik geleerd mensen te lezen. Hartstikke handig als schrijver van romans, maar in een stortvloed van prikkels verlies ik mezelf. Dat probeer ik te voorkomen. Als ik met mensen moet omgaan, vind ik het fijn dat er duidelijke afspraken zijn, zoals in het theatergezelschap waarmee ik deze zomer Shakespeare speelde. Zolang iedereen maar stipt de afspraken nakomt, kun je een hele wereld tevoorschijn toveren, als een radertje in een klok. Buitengewoon prettig.’</p>
<p><i>Hoe doorstaat u de tand des tijds?</i><br />‘Ik leg mijzelf op om minstens vijf keer per week naar de sportschool te gaan, waarvan twee keer met Roro, onze personal trainer. Ik vind work-outs allerminst prettig en plan ze zo vroeg mogelijk op de dag zodat ik er niet tegen aanhik. Eigenlijk vind ik het zonde van mijn geïnspireerde tijd, maar het moet wel want ik zit de hele dag en anders word ik dik en ongezond. Ik sport sinds mijn moeder in 1995 overleed aan helemaal niets doen. Ze is op een dag gaan zitten en heeft nauwelijks nog meer bewogen, om emotionele redenen. Haar hart is letterlijk gebroken. Toen pas begreep ik dat het hart een spier is die geoefend moet worden. De beloning voor sporten is dat je je er hartstikke goed door gaat voelen. Ik voel me aanzienlijk fitter dan toen ik dertig was.’</p>
<p><i>Wat was uw gelukkigste tijd?</i><br />‘Ik voel me erg gelukkig in ons vakantiehuis in Frank­rijk waar ik hele dagen schilder, schrijf, zing of dans. Geluk is voor mij niet verbonden aan een bepaalde periode. Mijn geluksmomenten zijn de momenten dat de buitenwereld niet doordringt in de wereld die wij met zijn drieën hebben geschapen, ons zelfbedachte gezin en leven. In mijn jeugd waren het de momenten dat ik mij terugtrok in mijn fantasie, of in muziek of theater. De werkelijkheid heeft voor mij minder waarde dan de wereld die ik wil zien.’</p>
<p><i>Vreest u de tijd?</i><br />‘Nee, dat heb ik nooit gedaan. Als kind vond ik het al gek dat mijn tante van dertig zich beklaagde over haar leeftijd. Wat een onzin. Ik werd alleen bang als mensen zeiden: de schooltijd is je beste tijd. Jezus, dacht ik, het kan dus nog erger worden! Maar het tegendeel bleek waar: het leven wordt steeds lichter. De onzekerheden van vroeger, de schaamte die ik in mijn geval moest afleren en de zoektocht om tot betekenisvolle relaties te kunnen komen, dat reservoir aan ellende brokkelt af naarmate je ouder wordt; een heerlijke ervaring. Als ik jonge mensen in de sportschool zie, denk ik soms: o god, jij moet nog een heel leven door, en wat is het toch ingewikkeld en vermoeiend om dat tot een goed einde te brengen, zonder kleerscheuren en rampen. Ik vrees een naar ziekbed, maar tegen de dood zie ik niet op. Ik zou mijn einde graag bewust meemaken, zien hoe het afloopt en welke beelden er dan in me opkomen. Het lijkt me mooi om – als de tijd daar is – het leven eindelijk af te ronden en als beloning rust te krijgen.’</p>
</p></div>


Gerelateerd