Marga van Praag (65)
Hadden uw ouders genoeg tijd voor u?
&#8216;Mijn broer en ik waren alles voor ze. Wij waren de kinderen die alles moesten goedmaken. Ze hebben grenzeloos van ons gehouden, maar ze waren ook onmachtig. Nadat ze de Tweede Wereldoorlog hadden overleefd, was er veel in te halen en zijn ze hard gaan werken. Ze konden er slecht tegen om alleen met elkaar te zijn, daarom waren er altijd mensen bij ons thuis &#8211; áltijd. Er was geen rustpunt, de sfeer was vaak opgejaagd. Ik verlangde naar een moeder die met een kopje thee thuiszat of met mij ging winkelen. Andere mensen vonden het geweldig bij ons, iedereen kon altijd komen. Maar ze waren ongeduldig, je moest vechten om aan het woord te komen. Daar hebben meer Joodse kinderen van mijn generatie last van gehad. Het opgejaagde was weg toen mijn moeder dementeerde en ik haar graag opzocht na de hectiek van mijn werk, toen was het rustig en gezellig. En eindelijk was ze haar schuldgevoel kwijt dat zij wel de oorlog had overleefd en familieleden niet.&#8217;
Wat is voor u vrije tijd?
&#8216;Op mijn nieuwe fiets naar de markt rijden om boodschappen te doen. Mijn man blijft liever thuis, want ik praat úren, met iedereen. Mensen spreken mij ook altijd aan, maar volgens mijn echtgenoot kijk ik mensen net zo lang aan totdat ze mij wel móéten aanspreken. Doordat ik zo veel tijd verklets, denk ik steeds: o jezus, is het al zo laat? Ik ga heel slordig met mijn tijd om.&#8217;
Wat vond u een nare tijd?
&#8216;In 1984 ging mijn vader failliet en raakten mijn ouders voor de tweede keer in hun leven alles kwijt. Dat was verschrikkelijk, ik voelde me zo machteloos. Mijn vader werd ziek, het huis &#8211; met het bordje &#8221;toi toi toi&#8221; erop &#8211; moest worden verkocht, en ze verhuisden naar een flat. Maar als ik kijk naar hoe mijn moeder met de situatie omging, was het niet alleen maar droevig. &#8220;Wat geweest is, is geweest. Ik kijk niet meer achterom,&#8221; zei ze. Daar ben ik zo trots op.&#8217;
Wat was uw beste tijd?
&#8216;Mijn tijd bij het Jeugdjournaal. Het was eind jaren tachtig en er gebeurde van alles; zo was ik bij de Wende in Duitsland. Wat ik ook het summum van geluk vond, was als ik op vrijdagavond thuiskwam, een appeltaartje bij de bakker kocht en met mijn zoon naar Medisch Centrum West keek. Eigenlijk kan ik heel slecht van het moment zelf genieten. Typisch een Van Praag-kwaaltje &#8211; wij Van Pragen zijn slecht in afscheid nemen en hebben er moeite mee in het hier en nu te leven.&#8217;

Gerelateerd