Henriëtte Tol (58). Vanaf 15 maart te zien als Esther de Winter in de serie ‘Bloedverwanten’ op Nederland 1
Hadden uw ouders voldoende tijd voor u?
&#8216;Mijn ouders hadden veel tijd voor mij. Ik heb nog steeds een goede band met ze; ik ben enig kind en ik heb een fijne jeugd gehad. Ze namen me mee naar tentoonstellingen, theater, muziek, ballet, film &#8211; daar heb ik nog steeds profijt van. Mijn vader is schilder en mijn moeder was én is zijn muze. Ik was jong toen ik naar Amsterdam ging, zeventien, en pas later realiseerde ik me wat dat geweest moet zijn voor hen. Zij legden nooit een claim op mij en ik hoefde alleen naar huis te komen wanneer ik daar behoefte aan had en niet omdat het een of andere christelijke feestdag was. Eigenlijk het tegenovergestelde van mijn personage Esther de Winter in Bloedverwanten: als zij belt, dan moet je komen. Of ze zoekt uit waar je zit en dan komt ze je halen. Voor mijn eigen dochter heb ik alle tijd, maar ik ben niet zo&#8217;n moeder die aan qualitytime doet. Dat lijkt me zo naar, dat je gaat afstrepen dat je tijd met je kind hebt doorgebracht. Moeder ben je altijd.&#8217;
Wat vindt u zonde van uw tijd?
&#8216;Ik sta soms te lang stil bij iets naars of vervelends &#8211; wat dat betreft, heb ik een olifantengeheugen. Terwijl ik liever zou denken: het is gebeurd. Klaar. Of als dat niet kan: doe er iets mee, maar blijf er niet in hangen. Dat vind ik moeilijk.&#8217;
Wat heeft u als een nare tijd ervaren?
&#8216;Ik kijk met plezier naar de tijd die achter me ligt. Op de toneelschool zeiden ze steeds: je hebt vast wel trauma&#8217;s uit je jeugd. Maar ik heb ze niet. Misschien komen ze nog? In het jaar waarin ik zat, was iedereen bezig met het verwerken van leed. En ik dacht: ik zit op de toneelschool om iets te leren, niet om therapeutisch bezig te zijn. Zo benader ik ook mijn vak: ik ben geen actrice die denkt hetzelfde mee te moeten maken als haar personages om het goed te kunnen doen. Ik doe wel onderzoek, hoor, voor de film Gebroken spiegels ben ik naar een seksclub gegaan omdat ik wilde weten hoe de sfeer daar voelt. Maar ik had geenszins de behoefte om undercover te gaan en te ervaren hoe dat nou is, betaalde seks.&#8217;
Hoe doorstaat u de tand des tijd?
&#8216;Ik moet voortdurend mijn bril opzetten om iets te kunnen lezen en ik haal iets minder makkelijk de bus, maar verder heb ik er niet zo&#8217;n probleem mee. Ik geloof niet dat ik iemand ben die iets zou laten verbouwen aan haar lijf, tenzij mijn oogleden helemaal over m&#8217;n ogen hangen waardoor het lastig wordt om mijn vak uit te oefenen. Zo&#8217;n ingreep zou ik trouwens doodeng vinden, dus alleen dat al weerhoudt me ervan.&#8217;

Gerelateerd