Janne Schra (31)
Wanneer stond de tijd stil?
‘In mijn kindertijd in Huizen waren er zo weinig prikkels dat de tijd oneindig leek. Ons huis was het laatste in een doodlopende straat, ver van de woonwijken, en keek uit op het water van het Gooi­meer waar mijn ouders een zeilschool hebben. Zomers zat ik in een bootje of op het strand. Thuis schilderde ik veel, net als mijn moeder die schilderes is, en ik leerde mezelf pianospelen. Com­mer­ciële televisie hadden we niet. Ik kon uren ondersteboven hangen over de schommel of luisteren naar het zingen van een merel, net zo lang tot ik zijn liedje precies kon nafluiten. Ik verlang nog wel eens naar die zee van tijd. Dan zou ik met mijn piano op een prachtig eiland zitten en een album opnemen.’
Hoe ziet uw dag eruit?
‘Ik loop steeds rondjes door mijn werkkamer, van de piano naar de schildersezel naar de computer. Zo breng ik hele dagen door met schilderen, zingen en muziek maken. Sinds april woon ik samen met mijn vriend in Nijmegen en dat geeft me rust. In Amster­dam voelde ik constant de magneet van de stad aan me trekken, dan wilde ik uitgaan en optreden. In Nijmegen kan ik beter mijn eigen ritme volgen.’
Wat was uw moeilijkste periode?
‘Na mijn middelbare school had ik geen idee wat ik met mijn leven aan moest. Zonder doel voel ik me onrustig en ongelukkig. Mijn toenmalige vriendje was het enige baken waaraan ik me kon vasthouden, zo van: ik besta. Ik had me zo in hem verloren dat er voor anderen geen plek was in mijn leven. En toen maakte hij het uit. Naar mijn gevoel bestond ik toen niet meer. Pas toen ik mijn studie audiovisuele media stopzette en eindelijk voor de muziek durfde te kiezen, kwam het geluk. Ik merkte dat al mijn energie zich vanzelf in muziek wilde manifesteren en ben het met overgave gaan doen.’
Heelt tijd alle wonden?
‘Wat betreft de liefde niet. Liefdesdrama’s zijn de grootste drama’s in mijn leven en ik heb er nogal wat gehad. Mijn levensinstelling was altijd: alles is mogelijk, dus ik werd verliefd op de meest onmogelijke types die mij even leuk vonden en het dan uitmaakten. En als ik eenmaal verliefd ben, wil ik grootse liefde, als twee eksters die constant samen zijn, helemaal op elkaar gericht. Dat schrikt af. Ik ben een paar keer diep teleurgesteld geweest. Die deukjes zorgen voor een blijvende onzekerheid, want je leert dat je je gevoel niet kunt vertrouwen. Ik heb een hele tijd niet meer durven samenwonen omdat ik bang was dat de relatie dan zou instorten, hoe goed die ook was. Bij elke onzekerheid in mezelf of eventuele misstap van de ander knaagt het. Nu woon ik voor het eerst weer samen en dat is fijn. Ik probeer mijn aandacht bewust niet alleen op hem te richten. Je hoeft niet alles uit een persoon te halen. Het stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Is het wel voor altijd?” probeer ik te negeren. We zijn twee jaar samen en het gaat nog steeds goed.’
Hoe doorstaat u de tand des tijds?
‘Lekkere dingen zoals taarten laat ik niet staan, want daar word ik blij van. Maar als ik me de ene dag helemaal heb volgevreten, eet ik de dag erna een boterham met kaas. Verder doe ik aan yoga en voetbal ik elke maandag. Als kind speelde ik in een meisjeselftal, in Amsterdam ging ik naar het Oos­ter­park voor een potje slapstickvoetbal, een bedenksel van een vriendin: voetbal voor leuke mensen die niet per se goed zijn. Dat miste ik in Nij­me­gen en dus heb ik er de VVKMIN opgezet: voetbal voor knappe mensen in Nijmegen, een grapje. Met ouder worden ben ik niet bezig. Als ik mensen met nepborsten en facelifts zie, denk ik: wat zonde van het geld als je met je auto tegen een boom rijdt en dood bent! Ik heb genoeg inspirerende voorbeelden van bijzondere oude mensen. Mijn eerste oma in de thuiszorg waar ik een tijdje werkte, werd op haar tweeëntachtigste fotomodel. En laatst raakte ik in een restaurant in gesprek met een oudere dame, zo leuk. Zij stond vol in het leven en was heel erg bij de tijd, kende de nieuwste films en boeken. Jong denken vind ik jong zijn, en dan had zij ook nog die berg levenservaring.’
Wat is uw geluksmoment?
‘De natuur maakt me gelukkig. Toen ik met een vriendje door Vancouver Island trok, voelde ik me zo nietig in het overweldigende landschap met beren die ’s nachts je tas kunnen komen plunderen, dat ik mijn kleine zorgen meteen relativeerde. Dat probeer ik in Nederland vol te houden. Ik ben heel perfectionistisch en heb me lang te veel op de toekomst gericht. Het hebben van zo veel doelen en verwachtingen leidt vooral tot teleurstellingen. Als je de lat niet hoog legt, weet ik nu, kun je ademen. Ik probeer nu kleine doelen te behalen: iets beter leren koken, mijn familie vaker zien. Dat geeft weinig stress en veel voldoening.’

Carolina Lo Galbo

Gerelateerd