Sport

ubliek laat zich vaak leiden door gevoelens van rechtvaardigheid – en die werden sportief gezien zelden zo helder en wreed geschonden als vorige week woensdag in Parijs. Met een handsbal van Thierry Henry kon een Franse aanval op het Ierse doel worden voortgezet, waaruit William Gallas scoorde. Dankzij tv-beelden kon overal ter wereld ‘hands!’ worden geroepen, maar niet door de scheidsrechter en zijn assistenten. Die zagen de overtreding niet. Gevolg: Frankrijk mag naar de WK-eindronde in Zuid-Afrika. Onterecht en, gezien de krachtsverhoudingen op het veld, nog onverdiend ook.

Drie dagen later mocht Thierry Henry even meedoen bij zijn club, FC Barcelona. Zes minuten voor het einde van de uitwedstrijd tegen Athletico Bilbao ontdeed de aanvaller zich van zijn trainingsjack. Hij had nog geen bal geraakt of een massaal gefluit omspoelde zijn kaalgeschoren hoofd. Weet u wat ik dacht? Ik dacht: Mooi zo.

Dat lijkt haatdragend, en dat moet dan maar even. Het gaat mij niet zozeer om...