Sport
Hij moet een intelligente jongen zijn, want hij begon op het VWO. En hij moet een on-Nederlands fanatieke tennisser zijn, want hij deed uiteindelijk examen op het vmbo &#8211; in drie vakken. Altijd en eeuwig wilde Thiemo de Bakker tennissen, en op een bepaalde manier biedt dat hoop voor de komende weken. Met een beetje geluk krijgen we straks op Roland Garros (vanaf 23 mei) weer eens een Nederlander die iets klaarspeelt op een groot toernooi. Een 21-jarige Westlander met de absolute wil om te winnen. Zij het dat &#8216;iets klaarspelen&#8217; wel het maximaal haalbare zal zijn &#8211; hoe vreemd dat misschien ook is voor een land met meer dan zevenhonderdduizend aangesloten tennissers.
De kansen voor Thiemo de Bakker om iets klaar te spelen tijdens de Open Franse kampioenschappen zijn moeilijk te schatten. Het gravel als ondergrond is geen nadeel voor hem, dat bewees hij eerder dit jaar tijdens het ATP-toernooi van Barcelona. Op gemalen baksteen haalde hij er tot ieders verrassing de halve finales. Was hij voor dat toernooi al de enige Nederlander in de tophonderd van de Association of Tennis Professionals, dankzij die halve finales klom De Bakker op naar nummer 48. Het grootste Nederlandse tennistalent beschikt door deze reuzensprong uiteraard over veel zelfvertrouwen; niet voor niets versloeg hij tijdens zijn opmars tennissers die hoger geplaatst waren dan hij. Als je de ene toptwintiger hebt verslagen, kun je de volgende ook verslaan, zo simpel is dat.
Het optimisme over een nieuwe stunt van De Bakker wordt echter weer getemperd door zijn prestatie bij de Davis Cup. Vorige week verloor hij in het SilverDome in Zoetermeer van Simone Bolelli, een Italiaan met plaats 113 op de ATP-ranglijst. Enerzijds is verliezen van een lagergeplaatste speler geen schande, dat gebeurt aan de lopende band. Gelukkig maar, tennis is geen wiskunde. Anderzijds tekent het ook de jeugdige kwetsbaarheid van De Bakker. En zo rust de Nederlandse hoop op de schouders van een jongen met wie het nog alle kanten op kan. Want behalve Thiemo de Bakker hebben we eigenlijk niemand. Sinds de finaleplaats van Martin Verkerk op Roland Garros in 2004 hebben Nederlandse liefhebbers weinig kunnen juichen. Konden zij zich in de jaren negentig nog laven aan Richard Krajicek (Wimbledon-zege in 1996) en aan het winnende duo Paul Haarhuis/Jacco Eltingh, in deze eeuw speelt Nederland vrijwel niets klaar.
Het blijft een raar gezicht: vergeleken bij andere landen zoveel aangesloten tennissers en toch zo weinig die de top halen. Alsof die sport voor ons in de eerste plaats leuk moet zijn &#8211; terrasje hier, barbecuetje daar &#8211; terwijl het in de top allesbehalve leuk is. Toptennis is een aangelegenheid voor monomane doorzetters, voor solisten met het gevoelsleven van een robot. Maar enthousiasmerend kan het wel degelijk zijn, als een landgenoot het ver schopt. Laat Thiemo de Bakker dat nu maar eens doen. En laat hij een aansprekend profiel ontwikkelen. Zodat we na de tuttige winnaars uit de jaren zeventig Betty Stöve en Tom Okker, en de altijd wat mismoedige Krajicek een echte held krijgen. Een tennisser met iets van rock-&#8216;n&#8217;-roll in zijn houding en zijn spel, zodat opgroeiende jongens zich aan hem kunnen spiegelen. En opgroeiende meisjes, want ook op dat front doet Nederland niet mee.
Een doorbraak van Thiemo de Bakker kan een einde maken aan het idee dat Nederlanders er te soft voor zijn, te welvarend, te weinig bereid tot offers. Allemaal onzin natuurlijk. Nummer één Roger Federer komt uit het minstens zo rijke en bedaagde Zwitserland. Wat we nodig hebben is een kanjer, een klasbak, en Thiemo moest het maar eens doen.

Gerelateerd