De gesprekken van de dag, volgens de redactie. Vandaag is het de morning after. En wij deugmensen zijn nog niet klaar met rouwen.

Morning. De baksteen in mijn maag wil van geen oplossen weten. (En wie gisteren per ongeluk langer dan vijf minuten naar Pauw heeft gekeken, heeft er een baksteen bij.) Ik zocht troost bij Clinton en haar speech met het effect van een stomp op de baksteen: ‘The American dream is big enough for everyone’, zei ze. ‘For people of all races, and religions, for men and women, for immigrants, for L.G.B.T. people, and people with disabilities. For everyone.’ Haar Amerikaanse droom, niet die van de President-Elect, die elk van deze minderheden herhaaldelijk heeft bespot en buitengesloten.

De democratie gaf ons een klap in het gezicht. Was-ie maar rigged, dacht ik even. Als dat de uitslag had doen kantelen, was het me het waard geweest. Was het systeem maar anders, dacht ik ook, en ik wuifde het vaandel met het betoog van Jason Brennan. Ik tikte mezelf al...