11-10-2008
Door Kees Driessen

Het dorp Shishmaref verdwijnt in zee. De beelden van huizen die omkieperen op de rand van het steeds verder weggeslagen eiland, zijn wereldwijd uitgezonden. Maar na zo’n item trekt de nieuwskaravaan verder. Regisseur Jan Louter wilde langer stilstaan bij de gemeenschap van Inupiaq (zeg: Eskimo’s), die hun eiland voor de koude kust van Alaska langzaam zien verdwijnen. Meermalen reisde hij naar Shishmaref, samen met cameraman Melle van Essen, die de omringende sneeuw- en ijsvlakten en de gegroefde Inupiaq-gelaten vakkundig vastlegde. Het zijn beelden van een weinig verrassende, maar onmiskenbare schoonheid, die de eerste helft van de film bepalen.

De omvallende huizen, die een iconische waarde hebben gekregen in het debat over klimaatverandering, komen pas halverwege in beeld. Kennelijk wil Louter ons eerst vertrouwd maken met de Inupiaq, zodat hun lot ons vervolgens aan het hart gaat. De film is daardoor geen pamflet geworden, maar een weemoedig...