Pop

Eigenlijk is Bruce Springsteen, of iets preciezer verwoord, de oer-Amerikaan die wij Europeanen in hem zien, de grote verliezer van de eenentwintigste eeuw. Het oordeel sinds het millennium: de protestzanger is dood. Althans, hij leeft in elk geval niet voort in de man die ooit, uitverkoren boven vele andere gegadigden, in de voetsporen van Bob Dylan mocht treden. Over alles schreef hij de laatste jaren liedjes. Na een tijdje zelfs met een uitroep waarin plichtsbesef en wanhoop elkaar op pijnlijke wijze treffen: ‘Moet ik die song nu nóg een keer schrijven…’

En daar stond de gedrongen rocker, telkens weer met zijn gitaar schietklaar. De aanslagen op New York waren al gepleegd, dus daar kon Springsteen niets meer tegen uitrichten. De VS gingen ten oorlog in Irak, ondanks zijn tegenstem. En John Kerry, ook al bulderde Springsteen liedjes te zijner naam en ere, werd geen president. In arren moede ging hij op tournee met een pakketje oude folkliedjes die, als je ze goed wist af...