06-12-2008
Door Piet Grijs

Enigszins ontdaan verliet ik de bioscoop waar ik de Franse versie van de Duitse film over de Rote Armee Fraktion had gezien. In mijn café staat de televisie altijd zonder geluid iets stompzinnigs te vertonen. Maar dit keer stond de luidspreker aan en zag ik, met alle verbijsterde cafébezoekers, het Taj Mahal Hotel in Bombay, waar ik nooit geslapen, maar wel heerlijk gegeten heb. Daar bleek een massale terreurtroep aan de gang te zijn die iedereen die in zicht was doodschoot. Het was onduidelijk wie die lui waren. Natuurlijk dacht je direct: het zullen wel mohammedanen zijn, het zullen wel Pakistanen zijn, het zullen wel Afghanen zijn, maar nergens lieten de moordenaars zien waar ze vandaan kwamen en waarom ze Bombay binnenvielen. Ze waren met bootjes gekomen. Maar ze hadden geen enkele eis. Ze hielden wel eerst een paar mensen vast, maar schoten ze toch maar dood.

In het begin van RAF-film zagen de West-Duitse terroristen er niet onsympathiek uit....