‘Fotografie had nooit zo snel aan status verloren als er niet altijd al op was neergekeken.’ En dat is volkomen ten onrechte, schrijft Elma Drayer.

Laatst ontving ik een mailtje van een mij onbekende jonge fotografe. Hoi, schreef ze opgewekt. Binnenkort ‘gaan we samen een artikel maken’ over heer X voor blad Y.

Of ik alvast ‘wat meer info’ over hem kon aanleveren. Uit het vervolg begreep ik dat ze getweeën naar de afspraak wilde. Dan zou zij een ‘setje’ opbouwen terwijl ik de man interviewde, zodat ze daarna haar foto’s kon schieten.

Ik schoot in de lach. Gezellig samen een artikel maken? Het mooie, leerde ik ooit bij dit weekblad, is juist dat journalist en fotograaf elk hun eigen verhaal vertellen – onafhankelijk van elkaar. Ieder z’n vak, nietwaar: de een portretteert in woord, de ander in beeld. Waarbij je elkaar zo min mogelijk voor de voeten loopt. In het beste geval levert juist dat journalistieke meerwaarde op.

Pas later dacht ik: lang geleden dat ik...