De titel van Tomas Lieskes jongste dichtbundel Hoe je geliefde te herkennen, klinkt ironisch, in de trant van Zelf kamperen (Reve). Ook de begeleidende tekst lijken we niet al te serieus te moeten nemen: ‘Deze zeer praktische handleiding laat zien hoe het ultieme ook voor u binnen handbereik komt.’ Maar de verpakking mag er vrijblijvend uitzien, de inhoud is dwingend, de schrijver moet een ei kwijt, hij heeft een duidelijke boodschap. En die boodschap klinkt behoudend, restauratief, het oude was beter.

Je proeft het aan de hele toon van de bundel, psalmodiërend soms, breed gebarend, prekerig zelfs hier en daar. Je proeft het ook aan wat er allemaal níét in voorkomt, geen verwijzingen naar de zegeningen van onze tijd, technologie, televisie, internet. Daarentegen bepalen de natuur en de cultuur van vroeger Lieskes beeldenwereld. Namen als Asmodee en Azazel verwijzen ons naar de concordantie en er staan anti-democratische sermoenen in namens gezagdragers als kardinaal Simonis,...