Film
Het grote nieuws: 36 jaar na zijn laatste speelfilm en 28 jaar na zijn overlijden draait er weer een nieuwe Tati in de bioscoop. De Franse tekenfilmmaker Sylvain Chomet, die in 2003 kijkers overdonderde met Les triplettes de Belleville, reanimeert in L&#8217;illusioniste met dezelfde flair het universum van de Franse regisseur-acteur.
Ter vergelijking brengt EYE (voorheen het Filmmuseum) zeer attent tegelijkertijd Tati&#8217;s Les vacances de Monsieur Hulot (1953) opnieuw uit. Die film blijkt nog altijd charmant en stijlvast, maar qua acteren en tempo verouderd. In Tati&#8217;s films wordt nauwelijks gesproken. Zijn achtergrond lag in mime: bijna alles wordt gecommuniceerd met lichaamshoudingen.
Het aardige is dat Tati&#8217;s acteerstijl en tempo &#8211; waardoor Chomet zich zichtbaar heeft laten inspireren &#8211; in animatie niet ouderwets overkomen. Ze passen naadloos in Chomets nostalgische wereld, waarin een goochelaar op zijn retour wordt gespeeld door Tati zelf &#8211; in elk geval, door een personage dat in uiterlijk en gedrag direct als Tati&#8217;s alter ego herkenbaar is.
Het is dan ook een echte Tati: het autobiografisch getinte scenario is afkomstig uit de nalatenschap van de Franse regisseur, die zelf zijn carrière begon als rondreizend artiest. (Het leverde Chomet overigens een storm-in-een-glas-water-ruzie op met een verstoten dochter van Tati, die een credit verlangde maar niet kreeg, als &#8216;inspiratie&#8217; achter het verhaal.)
Net als in Tati&#8217;s speelfilms botst zijn alter ego in L&#8217;illusioniste met de moderne tijd, in de vorm van rockmuziek. Het wordt door Chomet in beeld gebracht met schilderachtige vergezichten (vooral in Schotland), soepele bewegingen, een kabbelende melancholie en &#8211; typisch Tati &#8211; de milde humor van alledaagse onhandigheden. Bij dat laatste is een hoofdrol weggelegd voor het prachtig geanimeerde, recalcitrante konijn van de goochelaar.

Gerelateerd