Film

Beter. Een stuk beter dan zijn vorige, het tweedelige Kill Bill. Quentin Tarantino had zijn postmoderne liefde voor verwijzingen en knipogen daarin zo ver doorgevoerd, dat het verhaal in ironie ten onder ging. Maar Inglourious Basterds heeft daar geen last van. Hier zijn de overkill en cartooneske stilering weer deel van de film zelf, niet alleen maar een grappig bedoelde verwijzing naar een andere film. Het is opnieuw – net als Kill Bill – een wraakfantasie. Dit keer gaat het om Amerikaanse joden in de Tweede Wereldoorlog die, onder leiding van de moddervet acterende Brad Pitt, achter de Duitse linies worden gedropt om zo veel mogelijk nazi’s op zo gruwelijk mogelijke manier om te brengen en aldus angst te zaaien in de Duitse rangen. Joodse terroristen voor het goede doel, zeg maar. Gegeven deze premisse toont Inglourious Basterds opvallend weinig bloederige scènes (een enkele scalpering daargelaten). Wel is Tarantino’s handelsmerk, de Mexican stand-off (waarin verschillende...