Michaël Zeeman werd zaterdag in Rotterdam begraven, ik had een vriend beloofd mee te gaan om Zeeman vaarwel te zeggen, en dat is me om allerlei minder interessante redenen niet gelukt.

Schaamte is het woord, veel meer dan schuldgevoel. Schaamte tegenover de vriend die daar het woord zou voeren. Schaamte …nee, niet tegenover Michaël, want die is dood, maar wel schaamte over mijn eigen in gebreke blijven.

Er is al veel over Michaël Zeeman geschreven: dat hij zo’n lezer, zo’n denker en zo’n Europeaan was. Allemaal waar. Maar in de tijd dat we elkaar geregeld ontmoetten (zo’n tien, twaalf jaar geleden), zag ik toch vooral een fors uitgevallen jongen met een groot hoofd, bomvol ideeën, en een lichaam dat hij letterlijk als een fremdkörper met zich meezeulde.

Hij presenteerde in die tijd het programma Zeeman met boeken, ik was daar twee jaar te gast, en omdat hij niet ver van mij woonde, troffen we elkaar voorafgaand aan de uitzendingen in zijn huis. Daar was het altijd...