Pop

Zelden of nooit heb ik opmerkingen gekregen over de kleren die ik draag. Zo onopvallend zijn die kennelijk. Ja, mijn moeder vroeg me wel eens, ook toen ik al een tijdje tiener-af was, of dat nou moest, al die gaten in mijn spijkerbroeken. Ik had niet het idee dat ze een antwoord verwachtte, maar ik gaf het haar onverhoopt toch: ja, dat moest. Desondanks dreigde een keer een kledingstuk, dat ik op een ochtend nietsvermoedend had aangetrokken, commotie te veroorzaken. Ik kwam destijds regelmatig op de redactie van de landelijke krant waar ik toen werkte, om daar mijn bijdrage te tikken. Het was in de buurt en ik dacht als broekie wellicht nog iets op te steken van mijn bezoeken.

Maar deze ochtend keek de redactiechef, die de eenmansafdeling popmuziek normaal geen blik waardig gunde, mij recht aan. Of ik dit vond kunnen? Ik keek naar mijn borst, de plek tot waar de ogen van de redactiechef waren gezakt. Ik zag dat ik een T-shirt van een band droeg, een kinderlijke gewoonte van...