Poëzie
In de essaybundel De kunst van het dichten (samenstelling Henk van der Waal en Erik Lindner) vergelijkt Astrid Lampe haar poëzie met de mobiles van Tinguely: &#8216;Bij mij is dat niet anders, textuur en stoffelijkheid maken een wezenlijk onderdeel uit van het werk.&#8217; Niks klassieke betekenislagen dus of boodschappen of psychologiserende praatjes, maar poëzie als taalmachientjes die draaien om te draaien. Het stempelt Lampes poëzie tot een specimen van autonome kunst, maar wel met een geheel eigen karakter. Geen dichtwerk zo speels en vrij en driest als dat van Lampe. Het lijkt wel of ze om haar lezers niet maalt als ze schrijft. En dan krijg je bijvoorbeeld &#8216;Belladonna&#8217;:
het vrijt zich op aan mammies tafelzilver &#8216;Maar al te vaak
zijn je ogen groter dan je maag, schatje.&#8217;
aan het zwart zaad van mijn onbekende soldaat sloeg en slaat het stante pede
aan het breien
chocolade in
driftig hamsteren we: melk / puur &#8211; o, om het even (extra bitter het leven)
moeder zingt
jenny spint
(hoe meer keinder hij me schupt hoe meer dochters te vergeven)
lepeltje lepeltje wil het
van puur plezier &#8216;iets of iemand omleggen&#8217;
na eerst mijn kleine corporaal tot snikkens toe belladonna.
Ik zie er iets van liefde en oorlog in, Venus en Mars, maar doet het er eigenlijk toe? Wie zich niet laat meevoeren door het taalfeest heeft niet veel aan deze poëzie die vrijwel betekenisloos langsbeweegt en voornamelijk gemaakt lijkt om van te genieten. Lastig is dat soms wel, het blijft toch heel erg geschreven kunst, terwijl je het gevoel hebt dat het in wezen ook best muziek en dans en beeldende kunst zou willen zijn. Al die typografische sprongetjes en versierseltjes maken daardoor soms ook een wat onmachtige indruk, als een partituur die pas door interpretatie tot leven komt. Maar interpretatie is nu juist iets wat deze gedichten nauwelijks toestaan. Dus springen maar en hup en &#8216;stug door / that simple&#8217;.
Astrid Lampe
Lil(zucht)
Querido
64 p., € 17,95

Gerelateerd